Калі пачаць адсочваць творчасць вялікага рускага мастака Барыса Кустодзіева, то можна выказаць здагадку, што зіма - яго самае любімае час года. Не дарма, апісанню зімовых пейзажаў, ён прысвяціў шэраг сваіх геніяльных палотнаў. У яго нават ёсць, усім вядомая група палотнаў «Масленіца», а карціна «Зіма», уваходзіць у гэты лік.
Наогул, мастак, па сваёй натуры і характару, быў вялікім аптымістам, і вельмі любіў жыццё. Яго цікавіла ўсё, што з ёй звязана, асабліва, розныя святы, забавы, пацехі, забавы. Карціна «Зіма», якая была напісана ў 1916-м годзе, з'яўляецца годным пацвярджэннем вышэй сказанага. Гэтую карціну яшчэ называюць «скарочаным варыянтам» жыцця простага правінцыйнага рускага народа, на фоне зімовага пейзажу.
Першае, на што зверне глядач ўвагу, углядаючыся ў карціну, так гэта на глыбокі каларыт і насычанасць самога малюнка.
Злева, на пярэднім плане, адразу кідаецца ў вочы прыбраная фурманка. Аўтар наогул, аддаваў вялікую ўвагу транспарце, у той час. А асноўным транспартам, тым больш, зімой, тады і былі калёсы, дакладней сказаць – сані.
Па досыць румяным, але усмехающимся асобам паненак, тым больш, па пышнага алому одеялу, можна меркаваць аб тым, што на вуліцы стаіць траскучы мароз. Сама ж фурманка, ззаду, ўпрыгожана букетам руж, а ўлічваючы тое, што нават конь досыць багата наряжена – у яркія і залацістыя колеру, можна з упэўненасцю выказаць здагадку аб тым, што ў гэты дзень адзначаецца вялікае свята, магчыма – рэлігійны.
Крыху далей, можна назіраць групу мясцовых сельскіх жыхароў, якія ва ўсю весяляцца і радуюцца, танцуючы пад гукі гармоніку. Магчыма, хто-небудзь з іх спявае любімыя песні. Ледзь далей ад іх, можна назіраць групкі людзей, якія весела катаюцца з горкі.
На пярэднім плане, але, ужо ў глыбіні карціны, можна без працы разгледзець падладкі гарадскога тыпу, купалы цэркваў і галоўную плошчу. Гэтым прадстаўлена самабытная архітэктура.
У самым цэнтры карціны, глядач можа ўбачыць выразныя чалавечыя сляды. Гэтым аўтар спрабуе падкрэсліць тое акалічнасць, што жыццё не спыняецца нават ў такі моцны мароз.
Вельмі самабытна і благоуханно прадстаўлена зімовая прырода. Вялікая колькасць снегу, дрэвы, якія «цвітуць снежным багаццем», ружовае, ад відна, неба, як бы праводзіць зграю птушак, якая пралятае міма.
Карціна напісана на столькі рэалістычна, што гледачу, міжволі, самому хочацца стаць яе удзельнікам: пакатацца з сялянам на санках, патанчыць пад гармонік, пагуляць у снежкі.
Аўтар, у сваёй карціне, апявае жыццё рускай глыбінкі, ва ўсіх яе напрамках, хоча падкрэсліць усю радасць і асалоду людзей навакольным прыродай, якая, у сваю чаргу, ўзнагароджвае іх за гэта казачнай непаўторнасцю, прыгажосцю і самабытнасцю зімовых пейзажаў.
|
