Архіп Іванавіч Куінджы - вылучаўся на фоне сваіх сучаснікаў нейкай незвычайнасцю выканання кампазіцыі пейзажнай жывапісу. Яго называлі мастаком святла. Творчасць гэтага мастака прыйшло на дзевятнаццатае стагоддзе. Менавіта ў гэтага мастака адбылася самая незвычайная выстава, на якой была прадстаўлена ўсяго толькі адна карціна. Гэта было ў тысяча восемсот васьмідзясятым годзе ў Пецярбургу. Гэтая карціна змагла вырабіць фурор яшчэ задоўга да пачатку самой выставы. Яна ўразіла ўяўленне многіх людзей. Назва гэтага шэдэўра было "Ноч на Дняпры".Заходзячы ў залу, глядач трапляе ў паўцёмным памяшканне, у якім вокны задрапіраваныя для паўнавартаснага эфекту. Гэтая сітуацыя вельмі падобная на месяцовую ноч, якая адлюстроўваецца і на карціне. Такое ўяўленне карціны проста перавярнула свядомасць гледачоў. Цяпер усе чакалі ад Архіпа Іванавіча Куінджы яшчэ вялікіх дасягненняў у жывапісу.
І вось нарэшце-то з'яўляецца ў свет карціна, азораная такім жа неверагодна жывым святлом, які разліваецца па ўсёй карціне хвалямі зачаравання і сакрамэнту. Ды вось толькі цяпер гэта не месяцовы, а сонечнае святло. Паглядзіце на сонейка, на яго яркія водбліскі, якія млява саграваюць цела і няжаты сваімі патокамі. Кожны прамень гуляе на паверхнях лістоты, падкрэсліваючы разнастайныя адценні зялёных тонаў. Менавіта такі жывы сонечнае святло льецца з яго карціны. Назва яе было "Бярозавы гай". Ад ствалоў бяроз адбіваецца самы сапраўдны яркі святло, што гледачам міжволі хочацца сощуриться.
Напэўна, ніколі яшчэ не даводзілася бачыць такую рэальную прыгажосць прыроды, якая перанесена на палатно мастаком. Кожны мазок клаўся з глыбокім усведамленнем вялікасці прыроднай совершенности. Архіп Іванавіч змог перадаць усю унікальнасць убачанай ім мясцовасці. Бярозы апрануты ў сонечныя фарбы. Іх галіны пераплецены промнямі ярка-жоўтага колеру, нібы стужкі, пранізлівыя косы дзяўчыны. На пярэднім плане мы бачым тры прыгажуні бярозы не маладога ўзросту. Яны раслі разам усё гэта час і цяпер парадніліся, як сёстры. Уся карціна адлюстроўвае здароўе і жыццерадаснасць бярозавай гаі.Нібы сонейка падсілкоўвае жыццёвай энергіяй гэтых красунь. Ад дрэў адкідаюцца густыя цені, у якіх аказваецца і глядач.
Усе, хто сузірае карціну, баяцца нават паварушыцца, каб не парушыць ідылію, якая стварылася на краявідзе. Нават паветра пранізвае лясны пах, які вырываецца з карціны. Гэта па праўдзе шэдэўр жывапісу.
| 
