Як прыемна бачыць побач з сабой значных і дарагіх для сябе людзей. Нажаль, але са мной побач няма ўжо такіх людзей. Мая бабуля для мяне было цэлым светам, але яна пакінула нас. Мая мама нядаўна спытала ў мяне, што я адчуваю і якія асацыяцыі ў мяне ўсплываюць успамінаючы гэтага цудоўнага чалавека. Маім адказам яна была шакаваная. Адно з першых, што прыйшло мне ў галаву, гэта пах і густ яе пірагоў. Вы падумаеце, што гэта дзіўна, але няма ў маёй сям'і гэта цалкам нармальна. Маё дзяцінства на прамую звязана з гэтымі ўспамінамі.
Летнія вакацыі, усе тры месяцы я цалкам праводзіў у вёсцы. Я адчуваў сябе там лепш, чым на самай дарагім курорце свету. Унікальнасць прыроды, лес і наша маленькая рачулка зацягвала мяне туды нібы магніт. Перад маім прыездам бабуля заўсёды приготавливала мае любімыя пірагі з чарэшняй. Густ у іх быў проста изумителен. Цяпер я ўжо не змагу атрымаць асалоду ад гэтымі пірагамі, бо бабулі больш няма. Мама доўга спрабавала зрабіць што-то падобнае, але ўсё за дарма. Мабыць асаблівы рэцэпт быў у бабулі.
Я буду памятаць заўсёды час, якое я правёў у вёсцы. З галавы не выходзяць ўспаміны пра парным малацэ па раніцах, і траве якую я пасля ішоў ірваць. Задаецца пытаннем, для чаго я рваў траву? Усё вельмі проста. Бабуля трымала шмат трусоў і качак. Я вельмі любіў іх прыкормліваць. Бо толькі ад мяне залежала іх далейшы лёс. У абед бабуля часта брала мяне з сабой на пашу, для таго, каб падаіць карову. Яна па-майстэрску займалася даеннем, што проста зьдзіўляў мяне. Вечарам мы разам палівалі агарод. Дзень за днём праходзіў у такім духу.Хоць працы было шмат, адпачыць я ўсё роўна паспяваў. Вельмі часта хадзіў купацца на нашу рачулку, дзе з таварышамі, рукамі збіралі ракаў і лавілі рыбу. Прынясу дзясятак карасёў дадому, а бабуля іх зажарит і падасць да вячэры.
Успаміны з вёскі, наводзяць на мяне толькі самыя светлыя думкі. Як бы я хацеў, зноў акунуцца ў тую атмасферу, паесці пірагі з чарэшняй, выпіць кружку парнага малака і дапамагаць сваёй бабулі спраўляцца з хатнімі справамі.
