Як жа гэта выдатна, калі побач з табой знаходзяцца дарагія твайму сэрцу людзі. Я, на жаль, такім пахваліцца не магу. Не так даўно з жыцця пайшоў мой каханы чалавек, мая бабуля. Нядаўна, мама задала мне пытанне, якія асацыяцыі ўсплываюць у мяне ў галаве, калі я думаю пра яе. Адказ яе пабіў. Першае, што я ўспамінаю, так гэта духавыя пірагі з вішняй. На першы погляд гэта можа здацца дзіўным, але толькі не для маёй сям'і. З гэтымі ўспамінамі звязана занадта шмат падзей, якія адбываліся са мной у дзяцінстве.
Памятаю, як пачыналіся летнія канікулы, я на ўсе тры месяцы ад'язджаў у вёску. Для мяне, гэта быў лепшы адпачынак, чым паездка на мора або турыстычны паход. Шыкоўная прырода, рэчка не далёка ад дома цягнула мяне ў вёску нябачнай сілай. Па прыездзе ў вёску, бабуля заўсёды сустракала мяне пірагамі з вішняй. Яны мелі не перадаваны густ, які немагчыма забыць. На жаль, я больш не змагу атрымаць асалоду ад найсмачнымі пірагамі, бо яны сышлі разам з маёй бабуляй. А мама, як ні спрабавала спячы такія ж, але ў яе нічога не атрымлівалася.Напэўна, у тыя пірагі бабуля ўкладвала ўсе свае ўменні і душу, замешивая цеста па асабліваму рэцэпце.
Час праведзенае ў вёсцы я не забуду ні калі. Часта ўспамінаю, як прачынаўся рана раніцай, піў сырадой і адпраўляўся ірваць траву. Вы спытаеце, навошта я гэта рабіў? Адказ элементарна просты. У двары, бабуля ўтрымоўвала шмат качак, гусей, курэй, а ў клетках жылі невялікія трусы. Як жа, мне падабалася, карміць іх. Я разумеў, што толькі ад мяне залежыць, іх далейшае існаванне. Да абеду, калі на вуліцы ўзыходзіла пякучае сонца, я з бабуляй часта ездзіў на пашу, даіць карову. Яна рабіла гэта настолькі прафесійна, што мне заставалася толькі здзіўляцца яе майстэрству.Да вечара, калі, на вуліцы станавілася халаднавата, мы хадзілі на гарод, рвалі траву, абганяць бульбу, палівалі памідоры і іншыя гародніна. Так праходзіў кожны дзень, праведзены ў вёсцы. Бясспрэчна, для жыцця ў вёсцы патрабуецца шмат сіл, але паверце мне, для адпачынку я таксама знаходзіў час. Часцяком бегаў купацца на рэчку, дзе з сябрамі, рукамі збіралі ракаў і лавілі рыбу. Прынясу дзясятак карасёў дадому, а бабуля іх зажарит і падасць да вячэры.
Успаміны з вёскі, наводзяць на мяне толькі самыя светлыя думкі. Як жа хочацца, зноў акунуцца ў тую атмасферу, паесці пірагі з вішняй, выпіць кубак сырадою і дапамагаць сваёй бабулі спраўляцца з хатнімі справамі.
|
