Чалавек і прырода у вершы А. С. Пушкіна «Зімовая раніца»
Я вельмі люблю зіму. Яна зачароўвае мяне сваім асаблівым марозным хрустам дрэў. Срэбра толькі што выпаў снегу адлюстроўвае шаравата-сіняе неба, якое цяжка нависло над усёй зямлёй. Зімой можна пачуць асаблівую цішыню, якую не здольныя разарваць ні птушкі, бо яны амаль усе зьляцелі, ні людзі, якія схаваліся ў сваіх цёплых дамах і грэюцца ля цёплага сямейнага ачага. Менавіта ў гэты час года можна проста прайсціся ў адзіноце і па разважаць аб жыцці. Гэта проста цудоўнае час раскошнага снегападу і пухнатых завіруха.Холад зімовага ветру праймае да самых костачак і прымушае спяшацца дадому.
А. С. Пушкіна таксама атрымліваў незвычайнае натхненне ад гэтага часу года. Ён захаваў гэты перыяд у сваім вершы "Зімовая раніца". Ён адлюстроўвае асаблівы прамежак часу, калі раніца ўжо ўступіла ў свае правы, на небе яшчэ свеціць месяц, якая імкнецца праціснуцца скрозь «скрозь хвалістыя туманы». Ён апісвае паездку па «зімовай сумнай» дарозе. Адзінае, што хоць крыху развеселяло шлях было спевы фурмана, які стараўся ўкласці ў песні ўсю сваю душу. Гэта было асаблівы час, якое здавалася такім сонным і панурым.У Міхайлаўскім Пушкін кожную раніцу, прачынаючыся, атрымліваў асалоду ад прыгажосцю і незвычайнасцю новага дня, які павольнай соннай паходнай тупае на сустрэчу да сонца. Такое ціхае і супакоены час, якое абуджае людзей і жывёл. На напярэдадні «злавалася» завіруха, «на змрочным небе імгла насілася, месяц, як бледны пляма, скрозь хмары змрочныя напаверх жаўцела», было вельмі сумна, сумна і самотна. А сёння! «Мароз і сонца! Дзень цудоўны!» Нішто цяпер не можа нас прымусіць сядзець дома: ні ўтульная пакой, «азораная бурштынавым бляскам», ні шырокая ляжанка, ні цёплы трэск «затопленай печы».Арганізм патрабуе весялосці і асалоды сонечнымі прамянямі. Кожны імкнецца выйсці на вуліцу і папесціць сябе такім лёгкім зімовым цёплым. Вядома ж гэта зусім маленькая макулінка шчасця, але на фоне аднастайных халодных і панурых дзён, яна, здаецца, той самай патрэбнай таблеткай, якая здольная вылечыць ад любога хваробы. Гэтыя дзянькі - такая рэдкасць і таму іх трэба захаваць у памяці, каб потым з пяшчотай успамінаць і даваць стомленаму ад нуды арганізму хоць кропельку разнастайнасці. У гэты цудоўны дзень душа так і просіцца на волю.Хочацца прабегчыся па пасыпаным снегам палях і наглядзецца на блакітнае чыстае неба.
