У адным невялікім лясным селішчы жыў-быў зайчаня. Зусім маленечкі. І было ў яго шмат добрых сяброў. Ён дзяліўся з імі самымі запаветнымі і патаемнымі жаданнямі. Перажываў з імі радасць, а так жа гора.
У адзін знамянальны дзень, а менавіта ў Дзень нараджэнне зайчыка, усе сябры імянінніка сабраліся на невялікі ўзлеску. Здавалася, што гэта быў самы лепшы дзень нараджэнне, які можна ўявіць. Весяліліся звяркі гучна. Радасці не было мяжы.
І вось, пачуўшы бурнае святкаванне, непрыкметна падкралася лісічка.
- Зайчаня, зайчаня. Можна з вамі адсвяткаваць? Я да стала пірог прынесла.
- Добра, лісічка. Міласці прашу.
Услед за лісічкай выбег аднекуль вожык.
- Зайчаня, зайчаня. Можна з вамі адсвяткаваць? Я грыбочкі прынёс.
- Добра, вожык. Будзем усім рады.
А за вожыкам выбегла вавёрачка.
- Зайчаня, зайчаня. Можна з вамі адсвяткаваць? Я арэшкаў прынесла.
- Добра, вавёрачка. Месца ўсім хопіць.
Звяркі гарэзавалі і весяліліся. Шум і гам на ўскрайку стаяў яшчэ доўга. Гулянне было настолькі гучным, што яго было чуваць на ўвесь лес.
І вось, нястрымнае весялосць было перапынена нейкім жудасным гукам. Са скрыгатам заварушыліся кусты і дрэвы. Тупат лап заглушаў спевы птушак і іншых жывёл у акрузе. Раптам на сцежцы з'явіўся мядзведзь.
Лясныя сябры разбегліся хто куды, імкнучыся схавацца ад касалапага.
- Ну куды ж вы? Я бочачку мёду прынёс! – крыкнуў мядзведзь убегающим жывёлінам.
- А ты нас не з'ясі? – спытаў зайчаня
- Ну што ты, я імяніннікаў не ем – услед адказаў топтыга.
