Я проста люблю з бацькамі ездзіць у лес! Ён такі магутны, і такі таямнічы! Асабліва лес мне падабаецца восенню. У гэты час года, дарэчы, вельмі лёгка заблудзіцца, што аднойчы са мной і здарылася.
У адзін з восеньскіх дзён я з бацькамі паехаў па грыбы. Гэта было ў раней нядзельная раніца, калі сонца яшчэ хавалася за гарызонтам, а на вуліцы панаваў таямнічы паўзмрок. За грыбамі мы ўвесь час ездзім на машыне, і гэты раз не стаў выключэннем. Як толькі мы даехалі да месца прызначэння, то адразу ж пачалі выгружацца разам з кошыкамі - мама, тата, я і бабуля. Паколькі мае бацькі вельмі любяць гуляць у восеньскім лесе, то яны як-то хутка схаваліся з выгляду. Бабуля ж ішла ззаду мяне. І тут, з правага боку ад сябе я ўбачыў цэлую паляну з грыбамі!Нядоўга думаючы, я пабег у гэта месца і стаў збіраць сваю знаходку. Я настолькі захапіўся, што нават не заўважыў, як адстаў ад сваіх родных. Але я сапраўды наткнуўся на шыкоўную паляну з грыбочкі, і не мог ужо спыніцца. Але ў той момант, калі грыбы каля мяне скончыліся, я агледзеўся вакол і зразумеў - я згубіўся. Вось тут-то мне стала зусім страшна!
Застацца ў восеньскім лесе, калі ён увесь пакрыты паўзмрокам, і яшчэ зусім не хутка паміж дрэвамі з'явяцца праменьчыкі сонца - гэта зусім непрыемна, нават небяспечна, я так вам скажу. Я імгненна пакрыўся потам, і зразумеў, што зайшоў занадта далёка. Побач не было ні бабулі, ні бацькоў. Але я адразу ўзяў сябе ў рукі, і пачаў шукаць выхад з сітуацыі. Я адразу ўспомніў, што мне трэба вярнуцца назад, а потым пайсці налева, і тады я выйду да таго месца, дзе стаіць наша машына. Але не тут-то было! Я памыліўся! Нават не ведаю, колькі разоў я хадзіў кругамі, але так і не трапіў на дарогу.І тут, у адзін момант я пачуў каля сябе дзіўнае і злоснае рык - гэта была ліса, думаю яна хацела мяне з'есці. Нядоўга думаючы, я дастаў з заплечніка, які вісеў у мяне за спіной, кавалак хлеба і кінуў яго лісіцы. Вы не паверыце, яна паглядзела на мяне, потым на хлеб, схапіла яго ў пашчу і ўцякла! Я б ніколі не падумаў, што ліса есць хлеб! Вось якая яна была галодная! І ў гэты момант я кінуўся бегчы без аглядкі. Не ведаю, колькі прайшло часу, але я, нарэшце, прыбег да нашай машыне, дзе ўжо былі мама, тата і бабуля.Яны ўсе стаялі ў слязах, а як мяне ўбачылі, то адразу сталі шчаслівымі. Я расказаў ім пра сваю сустрэчу ў лесе, і мы вырашылі, што прыедзем за грыбамі ў іншы раз. Галоўнае, што зараз уся сям'я ў зборы, і можна ехаць дадому.
|
