Разам з бацькамі я жыву ў горадзе, у вялікай і прасторнай кватэры. Мы пераехалі сюды нядаўна, але ўжо абжыліся, і пазнаёміліся з нашымі суседзямі.
На адной лесвічнай пляцоўцы з намі жыве маладая сям'я - цётка Каця, дзядзька Міша і іх дачка Святлана. Нашы бацькі вельмі хутка пасябравалі, і мы са Сьветай таксама сталі не разлі вада. Гэта вельмі зручна - сябраваць і жыць побач. Мы ходзім адзін да аднаго ў госці ў любы час, а таксама мае бацькі сядзяць са Сьветай, і наадварот, яе - са мной, калі гэта трэба.
Акрамя іх, нашай суседкай па кватэры з'яўляецца бабуля Маша. Яна вельмі старэнькая, ёй ужо семдзесят гадоў. Дзеці нашай суседкі жывуць вельмі далёка - ажно ў Азербайджане, а таму бабуля бачыцца з імі даволі рэдка. Яна ўвесь час адна, а таму я вельмі часта яе проведываю. Бывае, што хаджу ёй купіць хлеб, або што-то яшчэ з прадуктаў.
У адзін звычайны дзень, калі я прыйшоў са школы, бацькоў не было дома. Вельмі часта я застаюся адзін - мне не прывыкаць. Я паеш, вывучыў урокі, і вырашыў наведаць бабулю Машу. Як толькі я падышоў да яе дзвярэй, то заўважыў, што яна не зачыненая. Тут я зразумеў, што тут відавочна што-то не так. Я ціхенька прыадчыніў дзверы і зазірнуў у кватэру - у ёй нікога не было, і стаяла злавесная цішыня. Я ўсё-ткі набраўся адвагі, і вырашыў праверыць, што адбылося. Крадучыся на дыбачках, я прабраўся ў гасцявую пакой. Тут усё было як звычайна, толькі бабуля ляжала на канапе і не варушылася.Маё цела пробрала дрыжыкі, мне стала вельмі страшна, і я падумаў, што суседка памерла. Я стаў крычаць, клікаць на дапамогу, але ніхто так і не прыходзіў. І тут я ўспомніў, што можна ж патэлефанаваць у хуткую дапамогу, што я імгненна і зрабіў. Калі прыбылі лекары, то бабулі Машы зрабілі нейкі ўкол, і вынеслі на насілках. Слава богу, што яна апынулася жывая. Санітары сказалі, што калі б я спазніўся на некалькі хвілін, хворую бы ўжо не выратавалі - у яе быў сардэчны прыступ. Лекар мяне пахваліў, і сказаў, што гэта менавіта я дапамог бабулі выжыць. Я, вядома, засаромеўся, але стаў ганарыцца гэтым.
Праз месяц суседку выпісалі з бальніцы. Яе ніхто не сустрэў, але мы з мамай чалавека не пакінулі ў бядзе. Перад яе прыходам дадому, мама напякла шмат піражкоў з рознымі начынкамі, прыгатавала вячэру і пайшла старэнькай жанчыне ў кватэры. Калі яна вярнулася, то абняла нас і пацалавала. Было прыемна чуць, калі бабуля Маша сказала, што мы для яе самыя блізкія і родныя людзі, а бо мы проста суседзі. Потым мы ўсе разам селі есці, і суседка пачала доўгі аповед пра тое, як цяжка ёй прыйшлося ў бальніцы...
|
