Восень – выдатная пара. Бо менавіта восенню можна пайсці ў лес і назбіраць поўны кош грыбоў. Лепш за ўсё ісці з чалавекам, які добра разбіраецца ў грыбах.
Я люблю хадзіць за грыбамі са сваім дзядулем. Ён усё жыццё пражыў у вёсцы. Дзядуля вельмі добра ведае грыбныя месцы.
Ён мяне вучыць, як адрозніць ядомы грыб ад атрутнага. Мой дзядуля – заўзяты грыбнік. Дзед ведае лес як свае пяць пальцаў. Нічога дзіўнага ў гэтым няма. Дзядуля вырас у гэтых краях. Ён мне расказваў, як, будучы хлапчуком, збіраў грыбы і ягады ў тутэйшых месцах. Таму кожны кусцік, кожны пень, кожнае дрэўца яму добра знаёма.
Мы ідзем у лес рана раніцай, калі сонейка толькі пачынае падымацца над гарызонтам. Ранішняя прахалода праганяе прэч дрымотнасць і жаданне застацца дома. Я бяру з сабой кошык і кошык. Паўдарогі мы з дзедам едзем на аўтобусе. Потым мы выходзім на адной з прыпынкаў і працягваем свой шлях пешшу.
Дзядуля выдатна памятае, дзе знаходзіцца паляна з грыбамі. Тут іх так шмат! Мы збіраем грыбы ў кошык. Хутка там зусім не застаецца месца: кошык поўная да краёў грыбочкі!
Тады я ўспамінаю пра кош, якое пакінуў дзе-то побач у кустах. Я іду яго шукаць і натыкаюся на вожыка, які паспешліва хаваецца сярод шэрай восеньскай лістоты. Я паспяваю заўважыць, што да яго иголочкам прышпілены белы грыб. Выходзіць, не мы адны прыйшлі ў лес за грыбамі! Нарэшце, я знайшоў кош і паспяшаўся да дзядулі, каб назбіраць яшчэ грыбоў.
Мы вернемся дадому не з пустымі рукамі! У нас у кошыку месцяцца сапраўдныя дарункі восеньскага лесу: лісічкі, чырвонагаловікі, падбярозавікі, апенькі! Бабуля так узрадуецца! Яна ўмее рыхтаваць найсмачны грыбны суп і духмянае гарачае.
Стаміўшыся, мы з дзедам селі на велізарны пень і перакусілі бутэрбродамі з ліманадам, якія захапілі з сабой. Восеньскі дзень такі кароткі! Мы дабраліся дадому, калі сонца ўжо легла спаць.
