Дзяцінства – самая яркая пара жыцця. Менавіта калі мы маленькія нам усё здаецца чароўным. Таму і дзіцячыя ўспаміны самыя яркія і цікавыя. Вось маё адно з самых любімых успамінаў.
Мы з сястрой вельмі кожнае лета гасцявалі ў бабулі. Гэтыя паездкі для нас былі пастаянным святам, таму што побач з нашым домам не было ніякіх вадаёмаў, а ў бабулі побач рака і канал. Таму, амаль адразу пасля прыезду мы адпраўляліся ў царства Нептуна. Мы падоўгу бултыхались ў вадзе, уяўляючы сябе русалочками, якія выдатна плавалі. Але мы з сястрычкай у адрозненне ад нашых гераінь плаваць зусім не ўмелі. А так хацелася навучыцца, бо аднагодкі з лёгкасцю трымаліся на вадзе і плылі. Нам можна было купацца толькі на плыткаводдзе, дзе мы і трэніравалі свае ўменні.Было складана, але мы пастаянна падтрымлівалі і падбадзёрвалі адзін аднаго. І вынік з'явіўся, мы цяпер маглі самастойна праплысці некалькі метраў.
Цяпер нам хацелася навучыцца скакаць з масткоў. Было страшнавата. Але мы так хацелі па прыездзе дадому, расказаць бацькам аб сваіх дасягненнях, і ўжо ўяўлялі, як яны нас хваляць і ганарацца намі. У выніку мы адважыліся. Вядома, старэйшыя сябры нас страхавалі, бо яны выраслі тут і шыкоўна плавалі. Я паднялася на масток, да гэтага часу памятаю, як у мяне трэсліся паджылкі, калі паднялася на масток.
Цяпер галоўнае было не збаяцца і паказаць прыклад малодшай сястрычцы. Усё адбылося як у запаволенай здымцы: ўдых, скачок і палёт у ваду. Мне здалося, што я ляцела цэлую вечнасць, хоць прайшлі долі секунды. Апынуўшыся пад вадой, я тут жа пачала ўсплываць. Я змагла! Для мяне гэта быў вельмі складаны і важны скачок. Я адолеў свой страх, цяпер паўтарыць праведзенае не складала адмысловай працы.
