Дзіцячыя ўспаміны - яны самыя яркія і цікавыя. Менавіта гэты перыяд жыцця мы часта ўспамінаем і хочам хоць на міг зноў стаць маленькімі. Я думаю, што вы пагодзіцеся з тым, што ў дзяцінстве ўсё здаецца такім асабліва важным і незвычайным. Гуляючы ў гульні, мы здольныя падарожнічаць у сваім уяўленні у далёкія галактыкі, перамагаем грозных ворагаў, ратуем прынцэс і становімся супер героямі.
Кожнае лета ў недалёкім дзяцінстве нас з сястрой адпраўлялі на тыдзень пагасцяваць у бабулі. Нам гэта вельмі падабалася, бо наша бабуля жыла каля ракі і канала. Мы ж з бацькамі жылі ў мясцовасці, дзе не было ніякіх вадаёмаў. Па гэтаму кожны прыезд у госці для нас азначаў падарожжа ў царства Нептуна. Плюхаясь ў вадзе, мы ўяўлялі сябе русалкамі, якія ўмелі выдатна плаваць. Але на самай справе ні я, ні мая сястра не ўмелі гэтага рабіць. А так хацелася навучыцца. Нас пускалі бултыхаться толькі на мелкоте, дзе і прыходзілася трэніраваць свае ўменні.Падтрымліваючы адзін аднаго, мы спрабавалі плаваць. Складана, але нам усё роўна вельмі падабалася праводзіць у вадзе шмат часу. Карацей кажучы, праз некаторы час навыкі плавання ўсё ж з'явіліся і мы навучыліся праплываць некалькі метраў! Ура! Гэта была наша асаблівая перамога. Цяпер можна было вучыцца скакаць з мастка. Многія дзеці ўжо добра ўмелі гэта рабіць. Вядома ж і нам хацелася, прыехаўшы дадому, пахваліцца бацькам аб такіх важных дасягненнях. Увогуле, мы вырашылі паспрабаваць. На падстрахоўцы былі нашы дарослыя сябры, якія літаральна выраслі на вадзе і ўмелі шыкоўна плаваць.Паднімаючыся па прыступках на масток, у мяне трохі трэсліся паджылкі. Страшна рабіць што-то ўпершыню! Але трэба рызыкаваць і тады ўсё атрымаецца, па меншай меры, у гэта хочацца верыць. Мая сястра забоялась і змагла толькі падняцца і пастаяць на мастку. Яе ніхто не асуджаў, бо яна была малодшай і такой далікатнай. Калі прыйдзе час, сама вырашыцца гэта зрабіць. А пакуль, нават падняцца на масток - ужо вялікае дасягненне.
Увогуле, мне варта было паказаць прыклад і не збаяцца. Гэта было цяжкавата, бо ў мяне таксама дрыжалі ногі перад скачком. І вось ён надышоў, гэты важны і пераломны момант. Ўдых - і скок! Я лячу ў палёце да вады. Гэта час здавалася такім доўгім, хоць на самай справе не прайшло і секунды. Нырнуўшы пад ваду, першай думкай, якая прамільгнула ў мяне ў галаве, было усплываць на паверхню вады. У мяне атрымалася! Упершыню мною быў выкананы гэты складаны і важны скачок. Цяпер было на шмат лягчэй паўтарыць праведзенае. Так вось навучыліся мы з сястрой плаваць.
