Я вельмі люблю катацца на лыжах. Але так, каб побач было не вельмі шмат людзей. Недалёка ад нашага дома як раз ёсць такая пасадка. Мясцовасць я гэтую ведаю вельмі добра, нічога не прадвяшчала непрыемных сюрпрызаў.
Дзень выдаўся выдатны, весела свяціла сонейка, насустрач дзьмуў лёгкі ветрык. Лыжня была добрая. Мае зручныя пластыкавыя лыжы без працы дазвалялі абганяць, якія сустракаюцца пажылых людзей і дзяцей. Я дыхаў на поўныя грудзі свежым, марозным паветрам, вакол мяне была асляпляльная бель і чернеющие ствалы дрэў.
Я лёгка слізгаў па звыклым маршруце. І тут перада мной з'явілася скрыжаванне. Направа сыходзіла знаёмая лыжня, а проста новая, нядаўна пракладзеная. Ва мне азарт разгарэўся, і я вырашыў паехаць наперад. Яшчэ мне надакучыла ехаць па раўніне, а наперадзе маглі быць горкі, і я ўжо прадчуваў, як качуся з іх ўніз. Так я і паступіў.
Па шляху трапілася мне сапраўды горка, не такая высокая, як я думаў, але задавальненне ад спуску я атрымаў. Потым я апынуўся ў дачным пасёлку. Зімой тут нікога не было і мяне акружыла няўтульная цішыня. Было прынята рашэнне вяртацца дадому. Назад у горку я падымацца не хацеў, таму вырашыў абысці яе іншым шляхам. Выйшаўшы з дачнага пасёлка і не убачыўшы ўдалечыні сваёй дзевяціпавярховікі, я моцна здзівіўся і занепакоіўся. Я не ведаў, куды рухацца далей.
І тут, як раз дарэчы, я прыгадаў карысныя парады. Па-першае, трэба было супакоіцца, што я і зрабіў. Па-другое, трэба было засяродзіцца і адшукаць арыенцір і рухацца ў яго бок.
Я ўспомніў, што каля нашага дома ідзе будаўніцтва, як раз сёння там забіваюць палі. Здалёк даносіліся манатонныя гукі, вколачиваемых паль. Я пайшоў прама на гук, пракладваючы новую лыжню. І ўжо праз паўгадзіны быў дома, дзе мяне чакаў келіх гарачага гарбаты. Мама адчытвала за бестурботнасць, а папа пахваліў за знаходлівасць.
