Аднойчы мы з мамай сядзелі ўвечары, пілі гарбату, і яна падзялілася са мной адным характэрным выпадкам з школьнага жыцця. Раз у год у іх у школе праходзіў дзень самакіравання. У гэты дзень ўсім старшакласнікам давалі даручэнні. Хто-то прыводзіў у парадак тэрыторыю, хто-то працаваў на кухні, а маёй маме даручылі правесці ўрок у пачатковай школе.
Яна спачатку падумала, што гэта розыгрыш. Але, калі ўвайшла ў клас, зразумела, што гэта зусім не так. Перад ёй за партамі сядзелі вучні трэцяга класа. Трыццаць пар вачэй з цікавасцю назіралі за ёй. Для мамы гэта было поўнай нечаканасцю і ёй стала крыху не па сабе. Яна не надта любіла выступаць перад публікай.
Хоць у маёй мамы быў план урока, яна так разгубілася, што не ведала з чаго пачаць. Але пачынаць заняткі трэба было ў любым выпадку. Яна сабралася з духам і прадставілася класу. А каб размясціць да сябе хлопцаў, сказала, што не будзе правяраць хатнія заданні. Яе хітрасць спрацавала, малыя заўсміхаліся.
Мама дакладна ведала, што не зможа даходліва растлумачыць вучням тэму ўрока, таму яна спытала іх, як матэматыка дапаможа ім у жыцці? Яна выслухала ўсіх жадаючых, а потым яны разам прыдумалі задачку. Мама распісала на дошцы падрабязнае рашэнне. Да канца ўрока яны займаліся прыдумленнем і рашэннем задач.
Праз некаторы час да мамы падышла настаўніца, якую яна замяняла, і сказала, што яе вучні з вялікай цікавасцю пачалі займацца матэматыкай.
Маму вельмі парадавалі гэтыя словы. Яна зразумела, што яе пакліканне вучыць дзяцей. Адразу пасля заканчэння школы яна пайшла ў педагагічны інстытут, а потым у школу, там яна працуе ўжо шмат гадоў.
