Каханне і боль за Расею в казцы Н. С. Ляскова "Ляўша"
У літаратурнага героя, створанага Мікалаем Сямёнавічам Лесковым, дзіўная лёс. Ці гэтая казка ўбачыла святло, як адразу стала папулярнай – нягледзячы на неадназначную ацэнку літаратурных крытыкаў.
Мікалая Ляскова неаднаразова называлі аўтарам, пазбаўленым пачуцця патрыятызму, жорстка насмехающимся над прадстаўнікамі вялікай рускай нацыі. Толькі ў адным пытанні крытыкі праявілі аднадушнасць: пісьменнік, наслухаўшыся розных гісторый ад тульскіх майстроў, "вылепіў" з чужых апавяданняў свайго, непаўторнага, "Левшей".
Як бы там ні было, але "Ляўшун" Мікалая Ляскова - на 100 працэнтаў выдуманы персанаж, у тым ліку яго быццам бы "народныя" прымаўкі. Гэта дзіўна! Да якой жа ступені трэба ведаць, адчуваць і любіць народ! Аўтар так грунтоўна вывучыў рускую душу, як, напэўна, не зрабіў гэтага ні адзін пісьменнік. Забіты, "маўклівы народ" у Ляскова раптам узяў - і загаварыў.
"Ляўшун" — сумная казка, нягледзячы на ўяўную прастату: кожнае слова, оброненное кім-небудзь з герояў, мае дваістае значэнне; за кожнай усмешкай хаваецца сарказм; за любоўю — мученических страх і пакуты. Знаходлівыя тульскія ўмельцы, похвалявшиеся сваім майстэрствам, на самай справе не подковали сталёвую блыху англасаксаў, а сапсавалі яе... блыха-тое больш не скача...
Характэрна, што Ляўшун, прыдуманы Мікалаем Сямёнавічам Лесковым, апынуўшыся ў гасцях у англічан, не спакусіўся ні грашыма, ні прыгажуняй нявестай. Ён з адкрытай зайздрасцю сачыў за працай брытанскіх умельцаў, але душа яго рвалася дадому. Патрапіўшы нарэшце-то на карабель, які ідзе ў Расею, ён усё прасіў паказаць, у якім баку знаходзіцца яго Радзіма і прагна ўзіраўся ў далячынь - туды, адкуль павінны былі здацца родныя берага. Ляўшун вельмі спяшаўся даставіць дадому страшны сакрэт, разгадаць які не змаглі цары і генералы.
Але Радзіма сустрэла яго няветліва - кварталам (за тое, што не было ў Ляўшы "тугамента"). Падзялі небараку і незнарок перакулілі на парапет патыліцай. Паміраючы, Ляўшун адкрыў суайчыннікам "сакрэт": не варта чысціць стрэльбы цэглай знутры!
Хоць "сакрэт" і не дайшоў да гаспадара, затое не згубілася добрае імя рускага майстра, у якога, як заявіў ангелец: "... хоць і футра авечкіна, ды душа человечкина".
Ироничность і язвительность аўтара, здаецца, не ведаюць мяжы. Ён шчыра не разумее, чаму руская дзяржава, нараджаючы геніяў, паэтаў і майстроў сваёй справы, сама ж іх знішчае. Дарэчы, пра ружьях. Гэта - не выдумка аўтара, а гістарычны факт. Калі-то, сапраўды, па патрабаванні начальства, рускія салдаты да бляску націралі цэглай ўнутраную частку ствалоў, знішчаючы разьбу...
|
| Категорія: 6-ы клас | Додано: 20.10.2017
|
| Переглядів: 739
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
