Карціны роднай прыроды ў вершах рускіх паэтаў І. Нікіціна, Ап. Майкова, А. Талстога
Як прыгожая наша прырода! Яна дае нам сілы жыць і квітнець. Менавіта яна акружае нс сваімі абдымкамі, дорыць нам шчодрыя дары, корміць і поіць. Наша высакародная зямля дала прытулак многім талентам, якія цяпер яе ўслаўляюць. Сёння мне хочацца звярнуць асаблівую ўвагу на цудоўных пісьменнікаў, якія змаглі захаваць хараство нашых родных краёў у сваіх вершах.
Свет навакольнага нас прыроды выдатны ў радках такіх паэтаў, як І. Нікіцін, Ап. Майко, А. Талстой. Яны змаглі асабліва тонка абмаляваць нашы родныя краю з дапамогай слова. Яна намаляваная ў іх асабліва чароўнай. Сярод іх радкоў мы можам убачыць грымоты вясновых навальніц, адчуць цяпло яркага і ласкавага сонейка, адправіцца ў падарожжа па лясных прасторах і бязмежных палях. Дзякуючы ім мы можам апынуцца ў раннім раніцу, якое асвятляецца світаннем сонейка, атрымаць асалоду ад спевам щебечущих птушак, пачуць шэпт маладых зялёных лісця і перазвон расцветавших званочкаў.Увогуле, мы здольныя апынуцца ў свеце, які тонка ахутвае нас сваёй прыгажосцю і незвычайнасцю.
Давайце разгледзім, на прыклад, верш І. Нікіціна "Раніца". Гэта раніцу мы здольныя не толькі ўбачыць, але і пачуць, бо кожнае слова ў ім гучыць па-асабліваму ярка і перадае гукі прыроды. Насаждаясь цішынёй пунсовага світання, мы чуем тонкія водгукі просыпающейся прыроды. Гэта бязмоўе пракалолі парывы лёгкага летняга ветрыку, які даследаваў прасторы абуджаецца прастораў. Ён прочесывал сонныя акругі і апавядаў аб новым раніцу. Праз імгненні мы ўжо чуем ціхае і радасны спеў прачнуўся птушак. Яны спяваюць свае выдатныя песні, якія радуюць слых.Раптам «пранесліся качкі з шумам» і зазвінелі званочкі.
Тонкай ніткай вышыты словы цяпла і ў вершах А. К. Талстога «Званочкі мае», «Острою секирою параненая бяроза». Весела жывецца колокольчикам сярод суцэльных травы. Яны называюцца тут «цветиками стэпавымі». З не меншай клопатам кажа аўтар і параненай бярозай. Талстой імкнецца звярнуць нашу ўвагу на далікатнасць і прыгажосць навакольнага прыроды.
Ап. Майко ў сваім вершы "Пад дажджом" адлюстраваў радасць і чысціню цёплага дажджу. Ён перадае прыгажосць моманту, калі пры святле сонца падае дождж. Яго радкі прасякнуты нейкай пяшчотай і страхам. Аўтар апісвае адчуванні, калі ты хаваешся пад касматай елкай ад густых і бліскучых кропель дажджу.
Па праўдзе надзвычай прыгожая наша прырода ў вершах гэтых вялікіх пісьменнікаў!
