Аднойчы выдатным восеньскім днём мы адправіліся з бацькамі і старэйшым братам у лес па грыбы. І вельмі дзіўна, нашы дзве кошкі рушылі ўслед з намі. Мы ўсяляк ганялі іх назад, але яны ўпарта ішлі побач з намі. У выніку нам стала весела ад таго, што нашы гадаванцы вырашылі нас суправаджаць.
Прыйшоўшы ў лес, мы захапіліся зборам грыбоў і сталі атрымліваць асалоду ад прыроднай прыгажосцю. Пошукі грыбоў адцягнулі нас ад нашых братоў меншых, і ўжо калі мы сабраліся дадому, заўважылі, што нашых котак няма. Я вельмі знервавалася, у галаве пачалі круціцца страшныя карціны.
Я ўгаварыла бацькоў заняцца пошукамі нашых хатніх жывёл. Дзе-то каля гадзіны мы блукалі па лясных прасторах, звалі нашых любімых гадаванцаў. Але, на жаль, пошукі не ўвянчаліся поспехам, і было вырашана вяртацца дадому без нашых братоў меншых. Настрой было жахлівым, нават бацькі былі засмучаныя, нягледзячы на тое, што мы набралі грыбоў вельмі шмат.
Прыйшоўшы дадому, я ўсё-такі спадзявалася на тое, што мае кошкі вярнуцца дадому, бо я іх вельмі любіла. Бачачы маё падушаны настрой, брат прапанаваў паўтарыць пошукі я, вядома ж, падтрымала гэтую ідэю. І мы з братам удваіх, нягледзячы на тое, што на вуліцы ўжо цямнела, адправіліся ў лес. Сказаць шчыра, нам было трохі страшна. Дайшоўшы да лесу, мы зноў пачалі клікаць сваіх котак, але ніхто не адгукаўся. Вельмі засмучаныя мы поплелись дадому. Спаць я легла з дрэнным настроем, але раніцай мяне чакаў сюрпрыз, на маім ложку спалі мае любімыя кошкі.
Маёй радасці не было мяжы, я была шчаслівая.
|
