Мне 10 гадоў. Я жыву ў вялікім, шумным і брудным горадзе. Назва казаць не хачу, каб не пакрыўдзіць каго-то гэтым. Мая мама вельмі часта ездзіць у камандзіроўкі і калі яна прыязджае, то расказвае мне казку на ноч. Адну казку, маю самую любімую. Хлопчыка з пальчыка. Я вельмі сумую па ёй, і калі яна ў камандзіроўках я пачынаю чытаць гэтую казку з кніжкі, якую мне сама мама, дарэчы, і падарыла, каб я не сумавала ў яе адсутнасць. І тады мне становіцца не так сумна і цёпла на душы. Я пачынаю думаць пра яе, успамінаць і ўсміхацца. Я люблю яе.Але гэта, вядома, не замяняе мне таго, калі яна побач. Дзякуючы маёй маме я і палюбіла гэтую казку. Быццам у ёй няма нічога асаблівага, казка як казка. Але калі яе распавядае пэўны чалавек, асабліва калі ты па ім дзіка сумуеш. То ты міжвольна пачынаеш яе любіць.
Была ў маім жыцці сітуацыя, калі я ледзь не пачала ненавідзець гэтую казку. Мне аднойчы ўвечары тэлефануе мама і кажа, што яна застаецца ў камандзіроўцы на 2 месяцы. Я раззлавалася. Кінула трубку. Ўзяла і проста парвала кнігу з гэтай казкай. Вельмі моцная крыўда была ў мяне на маму. На наступны дзень я чую званок у дзверы іду адчыняць, гляджу, а там стаіць мая мама і перад сабой трымае кнігу з хлопчыкам з пальчыкам. Яна мяне настолькі добра ведае, што здагадалася што я яе парву. Я адразу ж пачала прасіць прабачэння перад ёй, пацалавала яе і ўзяла кнігу сабе.І з тых часоў я беразе гэтую кнігу як зрэнку вока. І маму таксама.
