Я магу смела сцвярджаць, што мае бацькі лепшыя. Яны вельмі мяне любяць, практычна ўсё сваё жыццё прысвяцілі таму, каб я ні ў чым не меў патрэбу. Я заўсёды магу падысці да іх і параіцца па які цікавіць мяне пытанні. Тата і мама не будуць мяне лаяць, яны пастараюцца дэталёва растлумачыць мне мае памылкі.
Быць бацькам, на мой погляд, вельмі няпроста. Бо ім у многіх выпадках, даводзіцца грэбаваць сваімі інтарэсамі дзеля дзяцей. Бацькі прысвячаюць сваё жыццё сваім дзецям, за што я ім вельмі ўдзячны.
З ранняга ўзросту мама і тата клапоцяцца пра нас. Яны гатовыя не спаць начамі, галоўнае каб у іх дзеці ўсё было. А як жа пакутуюць бацькі, калі іх дзеці хварэюць. Гэта становіцца для іх сапраўдным выпрабаваннем. Я памятаю, як мама пры маёй хваробы заўсёды галасіла: ужо лепш бы я сама захварэла.
Мае тата і мама лекары. Штодня яны дапамагаюць людзям, паправіць сваё здароўе. Я вельмі паважліва да іх стаўлюся, яны заўсёды былі для мяне прыкладам для пераймання. Магчыма, у будучыні я таксама буду доктарам, мне таксама хочацца аказваць дапамогу людзям.
Мяне дзівяць тыя хлопцы, якія не сябруюць са сваімі бацькамі. Вядома, я разумею, што розніца ва ўзросце часам перашкаджае цёплым адносінам. Аднак мы павінны ўсведамляць той факт, што бацькі заўсёды жадаюць нам лепшага, толькі яны змогуць дапамагчы ў складаных жыццёвых сітуацыях.
Мы павінны з павагай ставіцца да нашых татам і мамам. Бо калі-то і мы повзрослеем, і станем бацькамі. І думаю, нам таксама будзе крыўдна, калі нашы дзеці будуць грэбліва да нас ставіцца.
