Я жыву ў трохпакаёвай кватэры і ў ёй у мяне ёсць ўласная пакой. Яна даволі вялікая па памеры і многія мае сябры мне зайздросцяць. Бо ім даводзіцца дзяліць пакой з братам ці нават з сястрой, а ёсць і такія, хто жывуць у адным пакоі з бабуляй ці бацькамі.
На іх фоне я - багач. Але я не заўсёды рады свайму багаццю. Напрыклад, у канцы кожнага тыдня мне прыходзіцца самастойна прыбірацца ў пакоі. І гэта вельмі цяжка. Бо даводзіцца самому праціраць палічкі ад пылу, пыласосіць, мыць падлогі. Гэта займае час. А я з задавальненнем бы патраціў яго на што-небудзь іншае. Але даводзіцца прыбірацца. Затое, калі уберешься, на пакой адразу прыемна паглядзець.
Бо наогул-то, калі казаць шчыра, то мая пакой даволі прыгожая і ўтульная у прынцыпе. Яе сцены прыемнага пяшчотна-блакітнага колеру са зорачкамі, якія свецяцца ў цемры. На столі ў маім пакоі намаляваныя аблокі. Я люблю часам ляжаць на ложку і марыць аб чым-небудзь добрым, назіраючы за аблокамі на столі. Мой падлогу заўсёды цёплы і на ім можна валяцца ў любы час года і ў любое надвор'е, так як у яго ўмантавана прылада "цеплы падлогу". З мэблі ў маім пакоі ёсць прыгожая ложак, прыложкавыя тумбачка, стол і крэсла, шафа для адзення. На падлозе ляжыць гульнявой дыван, па якім не толькі прыемна хадзіць, але яшчэ і можна гуляць у рухомую гульню тыпу твістэр, так як на ім намаляваныя кругі рознага колеру і ў залежнасці ад колеру трэба выконваць заданне вядучага.
У пакоі досыць мэблі, але мне хацелася б, каб мне купілі яшчэ крэсла-мяшок, на якім я б валяўся і чытаў кнігу. Калі гэтая мара збудзецца, то я буду самым шчаслівым чалавекам на свеце. Хоць у цэлым я рады і таму, што ў мяне ёсць. Бо ў сваім пакоі я магу і пагуляць, і памарыць, і зрабіць урокі. У ёй я магу праводзіць час з сябрамі або атрымліваць асалоду ад адзінотай. Наогул-то я задаволены тым, што ў мяне ёсць.
