У жыцці кожнага чалавека ёсць свае пэўныя захапленні. Хтосьці любіць калекцыянаваць маркі, хтосьці збірае мадэлі караблёў, а хто-то можа збіраць розныя кнігі. У дзяцінстве мяне нічога не прыцягвала. Я быў звычайным дзіцем, які проста хацеў забаўляцца, глядзець тэлевізар і гультаяваць. Усё гэта было да пэўнага моманту.
Яшчэ ў пятым класе кола маіх захапленняў, гэта мультфільмы па тэлевізары і прагулкі з сябрамі да таго моманту, пакуль мама не пачне клікаць дадому. І вось аднойчы яна вырашыла выйсці са мной на цікавая гутарка. Мая мама заўважыла, што ў маім жыцці чагосьці не хапае, і прапанавала мне заняцца якім-небудзь творчасцю.
Вядома, я адразу быў абураны і адмовіўся, таму што мультфільмы для мяне былі ўсім. Мама прапанавала мне падумаць і дала на гэта два тыдні. Вядома, за гэты час нічога не змянілася.
І вось наступіў дзень, калі я даведаўся, што мама таемна запісала мяне на гурток па маляванню. Я вельмі не хацеў туды ісці, але пры гэтым прыйшлося. Там са мной загаварыў выкладчык, якому я расказаў, што больш за ўсё я люблю мультфільмы.
Пасля гэтага, тая мілая жанчына, дала мне ліст паперы і аловак. Яна патлумачыла мне, што мульцікі - гэта той жа малюнак. І папрасіла мяне намаляваць сваіх любімых герояў з тэлевізара. Вядома, першы раз у мяне нічога не атрымалася добрага, але ў гэты самы момант. Калі я пачаў тварыць сам мне стала зразумела адно: гэта вельмі цікава.
Я прывык бачыць намаляваныя карцінкі толькі на экране, але ў той момант, дзякуючы маме і настаўніку малявання, я зразумеў тое, што магу сам ствараць персанажаў, якіх няма на экране.
З таго моманту я пачаў займацца маляваннем. Калі ў мяне былі добрыя поспехі, настаўнік увесь час хваліў мяне. Менавіта такая дабрыня і дапамагала мне не кідаць аловак, а ўдасканальваць сябе далей. І тады я зразумеў, што мама ніколі дрэннага не параіць.
