Як заўсёды, канікулы я праводзіў на вёсцы ў бабулі з дзядулем. Тут выдатная прырода і даўнейшыя сябры, таму маёй радасці ад маючай адбыцца паездкі не было канца. Доўгая дарога прайшла без прыгод і ў далі здаўся стары дом старых. Сустрэча была прыемнай і вясёлай. Бабуля накрыла стол да чаю з варэннем і хатнім мёдам. Стомленасць ад шляху зусім сморила мяне, і я хутка заснуў.
Як і заўсёды, рана раніцай, мяне ўжо чакалі мясцовыя хлапчукі. Мы ўзялі з сабой ежу і адправіліся гуляць па лесе. Паветра напаўняўся сонечнымі зайчыкамі і вясёлымі трэлямі не знаёмых птушак. Мы натоўпам ўварваліся ў самую гушчу шчыльна стаялі дрэў. Вакол рос непралазны хмызняк з падазрона шевелящимися галінамі. То тут, то там чуўся здрадлівы храбусценне з-пад ног і станавілася страшна. У такой абстаноўцы я ледзь не ўскрыкнуў ад таго, што зусім побач паварушыўся аранжавы камячок. Ім аказаўся зусім маленькі лісяня. У яго пацешна тырчалі ў абодва бакі востранькі вушкі, а хвосцік прыкрываў крохкае цельца. Я асцярожна ўзяў яго ў рукі і прыставіў да грудзей. Звярок дрыжаў ад ранішняга холаду і быў рады подвернувшемуся цяпла. Кусацца ён і не падумаў, пазяхнуў і паспрабаваў залезці пад мышку.
Дадому мы вярталіся хутка, каб паказаць дзядулі дзіўную знаходку. Той толькі мяне пусціў у хату і папрасіў выпусціць лісяню, які адразу забіўся ў самы далёкі кут. Бабуля наліла ў сподачак малака і паставіла на падлогу. Мы разам пакінулі пакой і сталі назіраць за жывёлай у акенца. Малютка падазрона азірнуўся па баках і ціхенька падышоў да угощению. Еў малако ён спешна, але акуратна - відаць было, што ён згубіўся і зусім изголодал. З часам яго запалымі жывоцік стаў акругляцца, а вочкі ўжо выпраменьвалі не страх, а задавальненне.Ад стомленасці яго тоненькія ножкі дробна дрыжалі і ледзь вытрымлівалі прибавляющийся вага. Звярок яшчэ некалькі разоў лізнуў вадкасць з сподкі і тут жа зваліўся ў салодкай імлявасьці. Яго павекі прыкрыліся, а носік уткнуўся ў пухнаты хвосцік - лісяню скаваў сон.
Налюбаваўшыся дзівоцтвам хлопцы разышліся па хатах, а мы яшчэ доўга важдаліся з лісяню і ўсю ноч не спалі, т. к. ён стаў скуголіць па сваёй маме. Прыйшлося рана раніцай аднесці яго на месца і пакінуць у лесе, каб яго знайшла ліса. Было шкада з ім расставацца, але дзядуля сказаў, што дзікаму зверу няма чаго рабіць сярод людзей. Больш лісяню я не бачыў, але ўспаміны аб гэтым прыгодзе яшчэ доўга нас бударажылі.
