Сачыненне на тэму «Мой любімы ўрок - гісторыя», 6-й клас
Мяне завуць Андрэй. Вучуся я ў 6 класе. Вучоба мне падабаецца, так як з дапамогай яе я спасцігаю навукі і даведваюся шмат патрэбнага. Гэта ўсё мне вельмі спатрэбіцца ў далейшым жыцці. Асабліва мне падабаецца гісторыя, і я планую зрабіць яе сваёй прафесіяй. Таму кожны ўрок па гэтым прадмеце для мяне сапраўднае адкрыццё і я з асаблівай увагай слухаю выкладчыка. Мне вельмі цікава, што адбывалася з людзьмі і дзяржавамі ў мінулыя часы. Найбольш падабаецца вывучаць гісторыю Вялікай Айчыннай Вайны. Бо гэта самае легендарнае і жудаснае час для майго народа і краіны.Тады нашы вайскоўцы і просты люд змаглі ўтрымаць полчышчы фашысцкіх захопнікаў і разграмілі іх у іх логаве. Я ўдзячны нашым салдатам за тое, што мы цяпер жывем у міры і згодзе.
Чаму менавіта ВАВ так хвалюе мяне? Ды таму, што з самага ранняга дзяцінства я стаў сведкам апавяданняў аб ёй свайго дзядулі. Ўтульнымі вечарамі мы адасабляцца з ім, і ён распавёў мне мноства гісторый аб сваёй цяжкай жыцця ў тыя страшныя часы. Цяпер дзядулі ўжо няма ў жывых, але яго апавяданні трывала заселі ў маім мозгу. Падчас вайны мой дзядуля быў зусім маленькім хлапчуком. Яго бацьку і старэйшага брата прызвалі на фронт і ён са сваёй мамай застаўся адзін у сям'і. Ім было вельмі цяжка існаваць у такой абстаноўцы. Таму яны спрабавалі разводзіць курэй і жылі за кошт іх.Але зусім стала дрэнна, калі ў населены пункт зайшлі немцы.
Пасля акупацыі вёскі жыць савецкім людзям стала проста не магчыма. Некалькі фашыстаў размясціліся на жыллё ў прабабушкином доме і ёй давялося стаць іх служанкай. Пад страхам смерці ёй і майму яшчэ маленькаму дзядулі даводзілася шукаць для нацыстаў прадукты і карміць іх. Прабабуля яшчэ і мыла захопнікам вопратку. Калі здараліся нейкія прамашкі, немцы жорстка збівалі жыхароў і нават расстрэльвалі іх. Таму ўсе чакалі вызвалення і прыходу сваёй роднай арміі. Многія збеглі з вёскі і сталі партызанамі. Гэта яшчэ мацней раззлавала фашыстаў і яны сталі проста катамі.Усё гэта працягвалася каля года, пакуль на ваколіцы не з'явіліся савецкія танкі. Няма чаго і казаць, што іх сустрэлі з вялікай радасцю. Людзі нават плакалі ад шчасця і радасці. Нашы войскі прыйшлі і вызвалілі гэтыя месцы з вялікімі стратамі. Сярод салдат было шмат параненых і ў вёсцы арганізавалі лазарэт. Вясковыя жанчыны тут жа арганізавалі догляд і клопат за імі. Людзі аддавалі апошняе за сваю свабодную жыццё.
Вось такая гісторыя майго роду ў перыяд Вялікай Айчыннай Вайны.
