Хачу расказаць вам пра свайго сябра Тараса. Яму нядаўна споўнілася 12 гадоў, і ён гэтым вельмі ганарыцца, так як дзень нараджэння ў яго раней чым у мяне на 4 месяцы. З-за гэтага ён лічыць сябе старэйшым і як бы галоўным у нашай кампаніі. Ён заўсёды імкнецца быць першым ва ўсім, тым больш, што мы вучымся ў адным класе. А пазнаёміліся мы яшчэ да таго, як пачалі хадзіць у школу, дзе-то ў шэсць гадоў. Жылі мы з ім у адным доме і нават пад'ездзе, толькі на розных паверхах. І нашы мамы таксама знаёмыя, так як працавалі разам на адной працы бухгалтарамі.Як распавядала мая мама, кватэру мы атрымалі крыху пазней чым Тарас з мамай і ён як бы быў ужо мясцовым. Ну і як-то раз, калі я ўпершыню выйшаў пагуляць нас нашы мамы і пазнаёмілі, так і завязалася наша моцная дружба.
Гуляць мы сталі пастаянна разам, дзе толькі нас не насіла, у асноўным далей ад дома, з-за чаго пастаянна перападала ад бацькоў. Калі мы сталі ўжо старэй, бацькі зразумелая справа аддалі нас у школу ў адзін клас. Усё-такі ўдваіх лягчэй прыстасавацца, так як мы заўсёды заступаліся адзін за аднаго і ні давалі ні каму нас крыўдзіць. Дзе-то ў 3 класе Тарасу падарылі ровар, ну а ў мяне вядома ж ровара не было, але Тарас як сапраўдны сябар даваў мне катацца або вазіў мяне пастаянна на багажніку.Ну а потым і мне купілі ровар, гэта напэўна была не самая лепшая ідэя бацькоў, бо тады мы сталі знікаць амаль на цэлы дзень. Адразу пасля школы мы беглі дадому, хуценька елі і з'язджалі катацца, а прыязджалі калі ўжо цямнела. Мамы нашы, вядома ж, былі не вельмі задаволеныя спачатку, але потым паступова прывыклі. Усе нашы весялосці на роварах працягваліся ў асноўным да канца восені. А калі ўжо было холадна, мы разбіралі нашы ровары, мянялі зламаныя дэталі, змазвалі усё і так яны стаялі да вясны.
Але зімой таксама сумаваць не даводзілася, бо зіма не горш за іншых часоў года. Як толькі выпадаў добры снег, мы з маім сябрам Тарасам бралі свае лыжы і ішлі катацца на іх. Не далёка ад нашага дома ёсць возера і каля яго прыстойная горка, там мы і праводзілі ўсю зіму. А як-то раз Тарас зламаў руку на горцы, а я хадзіў праведваць яго ў бальніцу, бо ён мой самы лепшы сябар. Вось такі мой сябар, вясёлы і надзейны.
