Мая бабуля, калі здараецца што-небудзь цікавае, кажа: «Знарок не прыдумаеш». І праўда, часам можа адбыцца такое, што і ўявіць цяжка. Менавіта такі выпадак адбыўся са мной гэтым летам.
Мы з сябрамі часта гуляем у футбол у суседнім двары. У гэты вечар мы так захапіліся, што не заўважылі, як пачало цямнець. Хутка развітаўшыся з сябрамі, я і сусед Мішка паспяшаліся па сцежцы ў наш двор.
Раптам дзе-то наперадзе пачулася пырханне і гучнае пыхценне, якое стала імкліва набліжацца. Мы не на жарт спалохаліся, пераглянуліся і спыніліся. Раптам у нашу бок кінулася вялікая цень. Мы стаялі як укапаныя. У гэты момант на нас з цемры выбег заяц. Ён, відавочна, ад каго-то ўцякаў. А праз пару секунду адтуль жа вылецела сабака. Касой замітусіўся з боку ў бок і, не ведаючы, куды дзецца, скокнуў прама мне ў рукі. Я тут жа схаваў звярка пад футболку, каб схаваць ад сабакі.
Напалоханы звярок прыціснуўся да мяне. Я адчуваў яго цяжкае дыханне і шалёнае сэрцабіццё. Калі сабака ўцякла з-пад увагі, мы стрымгалоў пабеглі дадому. Там мы далі палахліваму звярку вадзіцы і паклалі моркву. Спачатку заяц не рухаўся з месца, напэўна, баяўся нас, а потым асмялеў і захрустел гароднінай. Касой пражыў у нас амаль два тыдні. Мы вельмі прывязаліся да яго, але ў той жа час разумелі — гэта дзікая жывёла і яго трэба адпусціць на волю, што мы і зрабілі.
Думаю, заяц быў вельмі шчаслівы, апынуўшыся ў роднай стыхіі. А для мяне назаўжды застанецца неразгаданай пытанне, якім чынам дзікі звер апынуўся ў самым цэнтры горада.
