6 клас. Сачыненне на тэму: "Людзі адказныя за захаванне прыгажосці і жыцця на Зямлі (па вершу М. Ю. Лермантава «Тры пальмы»)
Хто сказаў, што чалавек мае права знішчаць прыроду? Хто аддаў у яго рукі ўсе рычагі кіравання рэальнасцю планеты? Хто надзяліў яго бязмернай сілай перабудоўваць усё ў гэтым выдатным і таямнічым свеце?
Гэтыя пытанні ўзнікаюць у маёй галаве ўсё часцей. Мне проста бязмерна шкада гэтую далікатную і такую важную для кожнага з нас зямлю. Мы дазваляем сабе знішчаць усё "лішняе", хоць і паняцця не маем, што ж на самай справе можна назваць такім. Чалавек лічыць сябе важным і паўнапраўным гаспадаром планеты, але пры гэтым праяўляе сябе ў якасці малодушного і дурнога захопніка. Мы дазваляем сабе вырашаць лёсы ўсіх жыхароў той цудоўнай прыроды, ставячы коску ў фразе "пакараць смерцю нельга памілаваць" проста з заплюшчанымі вачыма і халодным сэрцам.
М. Ю. Лермантаў у сваім вершы "Тры пальмы" высвяціў менавіта тую праблему суіснавання людзей і прыроды. Ён тонка прымеціў негатыўныя вынікі праўлення чалавека над зямлёй. Гэта верш праявіла ўсю спагадлівасць паэта ў сваіх радках. Яно пачынаецца досыць прыгожым апісанне прыроды: У пяшчаных стэпах аравійскай зямлі Тры гордыя пальмы высока раслі, а ў канцы ўсё застаецца такім сумным — І цяпер усё дзіка і пуста вакол.
У тым месцы, дзе зелянелі пышныя высокія пальмы і плёскацца ручай, цяпер пустэча, якую пакінуў за сабою караван. Людзі знішчылі той маленькі клочочек зеляніны, які доўгія гады песціла тут прырода-матухна. Зялёныя пальмы думалі, што іх існаванне тут, у пустыні, проста безнадзейна і па-дурному. Яны яшчэ не ведалі, што хутка знікнуць з твару зямлі, інакш яны б радаваліся кожнай хвіліне жыцця:
На то ль мы нарадзіліся, каб тут вянуць?
Без карысці ў пустыні раслі і квітнелі мы...
Нічый добразычлівай не цешачы позірк?..
Калі ж пальмы ўбачылі прыдатны караван, яны ўзрадаваліся, што зараз змогуць атрымаць асалоду ад увагай людзей. Дрэвы хацелі прынесці карысць каравану і атрымаць падзяку. Пальмы проста хацелі быць карыснымі і важнымі для каго-то яшчэ. Яны сустракалі "нечаканых гасцей", а прахалодны ручай напаіў сваёй смачнай вадой тых, хто пакутуе падарожнікаў. Людзі карысліва карысталіся прыроднымі рэсурсамі, не задумваючыся аб тым, што гэты зялёны клочек па сярэдзіне пустыні створаны не толькі для іх. Паэт з асаблівай горыччу апавядае аб тым, як людзі пасеклі пальмы, «гадаванцаў стагоддзяў».Людзі проста знішчылі тое, што прырода стварала. Яны пакінулі гэта некалі пахнуць месца, пакінуўшы пасля сябе «толькі попел сівы і халодны».
Выдатнае верш, здольнае затрепетать нават самае чэрствае сэрца, павінна стаць гімнам чалавецтва і скарбонкай яго мудрасці.
| 
