Прамень сонца прабіўся скрозь фіранку ў маім пакоі і ад яго павеяла, якім-то непадробнай цеплынёй. На вуліцы стаяў лістапада 2016 года. Надвор'е агідная і толькі праменьчык сонца ўрэзаўся ў маё акно надаў трохі настрою. Вось ужо больш трох месяцаў, як мы вырашылі паехаць у госці да нашых сваякоў з Літвы. Адразу хачу сказаць, што за межамі Радзімы я ніколі не быў і гэта павінна было быць для мяне вельмі цікавае мерапрыемства. Два тыдні таму мы з татам падалі дакументы ў пасольства для атрымання візы. Сёння нам павінны былі патэлефанаваць з візавага цэнтра, што б мы забралі візы...
Зынь-зынь, паслухалася з калідора, дзе стаяў наш старэнькі стацыянарны тэлефон. І вось я ўжо чую, як тата кажа, што мы будзем праз гадзіну на месцы з дакументамі. Візы мы забралі вельмі хутка, хоць я думаў, што гэта даставіць столькі ж нязручнасцяў, як падача дакументаў на гэтыя візы.
Ужо хутка! Хутка я апынуся ў Еўропе! Змагу асабіста адчуць усе любаты цывілізаванай жыцця на сабе! Кожны дзень перад сном я круціў гэтыя думкі ў галаве. Кожную ноч мне сніўся вячэрні Вільня (сталіца Літвы, у якую мы збіраліся), як мы з маёй стрыечнай сястрой Ніколь шпацыруем па яго трымаючыся за рукі. Прышпільныя старадаўнія вулачкі гэтага горада вабілі мяне, бо я столькі ў інтэрнэце разглядаў іх. Хутчэй бы...
Дзень паездкі прыйшоў, нават не прыйшоў, а прыпоўз. Так доўга час для мяне яшчэ не ішло, але цяпер усё было ў парадку, бо сёння я як ніколі бадзёры падарваўся ў шэсць раніцы для збораў. Выязджаць мы павінны ў 10-00 па мясцовым часе. Сабраўся я даволі хутка, так як я ўжо даўным-даўно падрыхтаваў асноўныя рэчы. Мы выехалі ў 10-30, амаль, як і задумвалі. Ехалі цэлы дзень і ноч. Вельмі стаміліся ад дарогі, але я ніколькі аб гэтым не пашкадаваў, калі ўбачыў Літву. Гэта было што-то з чым-то. Усё як на малюнках з Вікіпедыі.Тыя ж старадаўнія вуліцы, запоўненыя бялявымі літоўцамі, мова нейкі незразумелы (літоўскі) і вельмі шмат аўтамабіляў.
Вось так я пазнаёміўся з краінай Літва і правёў турботны тыдзень перад доўгачаканай паездкай.
