З прыходам зімы на вуліцы значна пахаладала. Усе укрылось снежным покрывам, разбушаваўся моцны вецер і пачаўся люты мароз. Ад сябе скажу, што лета мне падабаецца больш. Адзінае, чым мяне падкупляе зіма, так гэта навагоднімі святамі і магчымасцю пакатацца на санках альбо каньках. Катацца на каньках гэта маё прыхільнасць, вельмі люблю гэты від спорту, і сам па магчымасці стараюся часцей паганяць па лёдзе. Таму дачакаўшыся выхаднога дня мы са сваімі бацькамі і малодшай сястрычкай вырашылі паехаць на каток.У нашым горадзе, на жаль, няма такога забавы, таму прынялі рашэнне ехаць у суседні гарадок на крытую арэну.
Нарэшце-то ў нас пачаліся выходныя і мы адправіліся на лядовую арэну. Квіткі мы забранявалі загадзя, так як разумелі, што будзе вельмі шмат людзей з усёй акругі. Праз трыццаць хвілін мы былі на месцы. На першы погляд перад намі стаяла звычайнае будынак, але калі ўвайшлі ва ўнутр, то ўбачылі вялізны каток, кучу раздзявалак і глядзельных месцаў. Першы пытанне, які я задаў сваім бацькам, навошта глядзельныя месцы. Як аказалася на гэтай лядовай арэне трэніруецца мясцовая каманда хакеістаў і нават праводзіць свае паядынкі.
Агледзеўшыся вакол нам прапанавалі прайсці ў распранальню і выбраць сабе патрэбныя па памеры канькі. Праз пятнаццаць хвілін наша дружная сям'я была гатовая да выхаду на лядовую пляцоўку. Першы ступіў на лёд я, і без усялякіх цяжкасцяў паехаў катацца. А вось з бацькамі было некалькі па іншаму. Мама ў першую ж секунду ўпала на лёд і з цяжкасцю падняўшыся каталася каля борціка. Бацька таксама стараўся ад мамы далёка не адыходзіць, баяўся, што зноў можа ўпасці. Мая сястрычка асвоілася трохі пазней, але гэта не перашкодзіла ёй дагнаць мяне на сярэдзіне арэны і паказваць складаныя элементы.
Людзей было вельмі шмат, як мы і меркавалі. Бо гэта была субота і многія захацелі адпачыць пасля складанай працоўнага тыдня. Адусюль чуўся смех і радасныя віскі ад задавальнення, якое атрымліваюць ад катання. Азірнуўшыся на сваю маму, я ўбачыў, што да яе пад'ехаў малады хлопец - інструктар. Мабыць занадта яна кідалася яму ў вочы сваім няўменнем катацца. Па сканчэнні дзесяці хвілін пасля навучання мама змагла адарваць рукі ад борціка і трохі пакатацца самастойна. Для яе гэта быў сапраўдны подзвіг. Але, на жаль, наш сеанс падыходзіў да канца.Выйшаўшы з арэны мы пераапрануліся і выйшлі да машыны. Нас перапаўнялі эмоцыі, таму вырашылі ездзіць сюды кожныя выхадныя, пакуль за акном зіма.
