У бліжэйшыя выхадныя мы сабраліся ўсёй сям'ёй наведаць аквапарк. Дзе яшчэ можна ў вялікім горадзе знайсці разнастайныя водныя забавы як не ў гэтым месцы? Багацце разнастайных атракцыёнаў ўразіла, але апагеем за ўсё апынулася "чорная труба", якая чым-то нагадвала драпежнага васьмінога, раскинувшего свае велізарныя шчупальцы над мноствам басейнаў. Менавіта ён прыцягваў найбольшую колькасць аматараў павесяліцца.
Мы сталі ў чаргу і па гарачых ад прамянёў сонца прыступках сталі падымацца ў чэрава "чорнай трубы". Побач з намі не цярпліва тапталіся дарослыя і дзеці. Шчасліўчыкі, якім ужо ўдалося дасягнуць мэты, радасна вішчалі пры спуску і обдавали нас пырскамі всклокоченной вады. Перад самым уваходам у грот дыхнула прахалодай і вільготнасцю. Людскі паток тут прыпыняўся, з асоб сціраліся ўсмешкі і бестурботнасць. Я сам адчуў, як здрадлівы халадок страху стаў пранікаць глыбока ў душу. Сумнеў і нерашучасць скоўвалі ногі, якіх чаму-то захацелася зашагать зусім у іншы бок - назад. У гэты момант старэйшы брат паклаў на маё плячо сваю руку і злёгку падштурхнуў да пашчы спрута. Я ўспомніў, з якім захапленнем ён распавядаў аб "чорнай трубе", у якой ён пабываў зусім нядаўна і адважыўся дзейнічаць.
Яшчэ адзін крок, рукі адпусцілі поручні і я праваліўся кудысьці ўніз. Журчашчай водны паток падхапіў мяне і імкліва захапіў у адну з труб. Сэрца нястрымна затыхкала ад жаху, а мозг засверлила думка: "Навошта ты згадзіўся?". Ўнутры бясконцага "шчупальцы" мяне кідала і падкідвае з аднаго боку ў іншую, а ўнутраны голас ужо не крычаў, а крычаў: "Цябе папярэджвалі!!!". Здалося, што сілы зусім пакінулі мяне, у вачах пацямнела і раптам ногі натыкнуліся на цьвердзь. Яркае сонейка асляпіла мяне і засверкало тысячамі зайчыкаў на воднай паверхні - я апынуўся ў басейне.Следам пляснуліся брат і тата.
А дзе ж мама? Непакой за яе надало мне неверагодных сіл. Я дзіка агледзеўся па баках і стрымгалоў узьнёсься на такім цяжкасцю давшиеся мне раней прыступкі. Што здарылася з маёй беднай мамай? Няўжо яна затрымалася дзе-то ў гэтай недарэчнай трубе і чакае дапамогі? Было прынята імгненнае рашэнне дапамагчы ёй і абавязкова вызваліць з палону. Вось і ненавісны ўваход. Мама стаяла ў старонцы і вінавата глядзела на мяне. "Нічога, сынок, у наступны раз у мяне ўсе атрымаецца" - бледнымі вуснамі прашаптала яна і вымучанай ўсміхнулася.
