Пасляваенны час (па аповядзе В. Г. Распуціна "Урокі французскага")
Прайшло шмат гадоў, як скончылася Вялікая Айчынная вайна. Жыццё сучасных дзяцей цалкам адрозніваецца ад жыцця хлапчукоў і девченок таго часу. Прачытаўшы аповяд В. Г. Распуціна "Урокі французскага", мы крыху даведаліся пра цяжкасці пасляваенных гадоў.
У вельмі цяжкі час давялося вучыцца галоўнаму герою аповяду. Ішоў 1948 год. Людзі галадалі, даводзілася есці "вочкі бульбы і збожжа аўса і жыта", хлеба не хапала, набівалі страўнік чым прыйдзецца. У сям'і галоўнага героя не было бацькі, а дзяцей было трое. Маці не ведала, як іх пракарміць. Старэйшага сына яна вырашыла адправіць вучыцца ў горад. Раз у тыдзень ён атрымліваў пасылку ад мамы, якой хапала на пару дзён, так як акрамя бульбы і хлеба там больш нічога не было. Але гэтага не хапала маладому арганізму. Хлапчук пастаянна адчуваў пачуццё голаду.Калі ў маці атрымлівалася даць сыну трохі грошай, ён купляў на іх малако ад малокровья.
Але і гэта не магло здаволіць голад. І хлопчык пачаў гуляць на грошы. Свой выйгрыш ён траціў на кнігі і малако. Ўволю ўсё роўна не наядацца, але жыць было лягчэй. Яго мучыла сумленне, што такія гульні да добрага не прыводзяць. Ён разумеў, што робіць няправільна, але не бачыў іншага спосабу выжыць. У вёсцы то яно прасцей, можна ў лес пайсці паесці ягад, парыбачыць, а ў горадзе ўсяго гэтага няма.
Настаўніца французскай мовы, даведаўшыся аб цяжкім становішчы хлопчыка, вырашыла яму дапамагчы. Але гонар не дазволіла хлопцу прыняць ад яе ні грошай, ні прадуктаў. А калі яна даслала хлопчыку пасылку ад асобы маці, то ён яе адразу ж выкрыў, сказаўшы, што ў вёсцы няма такіх прадуктаў, ды і маме не па кішэні збіраць такія пасылкі.
Але настаўніца не отступилась, і прапанавала хлопцу гуляць на грошы, каб ён не займаўся гэтым на вуліцы. А сама спецыяльна прайгравала. Так у хлопчыка зноў з'явілася магчымасць папесціць сябе малаком.
Аднойчы дырэктар школы злавіў іх за гульнёй. Ён, не разбіраючыся, назваў гэта спакушэнне і злачынствам. Наступствы былі сумныя, але наш герой назаўжды запомніў тры чырвоных яблыка, якія бачыў толькі на карцінах, і трубачкі макаронаў. Ён зразумеў, адкуль яны ўзяліся.
Нягледзячы на ўсе цяжкасці, хлопчык не страціў пачуццё ўласнай годнасці, мэтанакіраванасці і гонару. Ён цвёрда ішоў да сваёй мэты - вывучыцца і заняць годнае месца ў жыцці. Нам варта задумацца і часцей успамінаць мінулыя гады, каб шанаваць тое, што ў нас ёсць. Што мы жывём пад мірным небам і дзецям не даводзіцца вось так выжываць.
