У адной песні спяваецца: «У прыроды няма дрэннага надвор'я, кожная надвор'е благадаць». Можа гэта і правільна, але я не люблю восень. Для мяне гэта халодная і сырая пара, якая вельмі павольна, як быццам неахвотна, набліжае нас зімы. Самае непрыемнае ў гэтым сезоне – зменлівасць надвор'я. Восенню цяжка адгадаць якую вопратку апрануць з раніцы. Оденешься лёгка – замерзнешь, а цяпло – змакрэеш. І той і іншы варыянт пагражае нам прастудай.
Але вось гэтая капрызная пара заканчваецца, ў правы ўступае марозная зіма. Няхай яна нясе з сабой маразы, затое яна не шакіруе нас рэзкімі перападамі тэмпературы, і калі як след апрануцца, ніякі холад не страшны. А самае жаданае і доўгачаканае – першы снег. Ніхто і ніколі не ведае, калі менавіта гэта адбудзецца цуд.
У гэтым годзе прырода не спяшалася радаваць нас такім падарункам. Ужо хутка Новы год, а снегу яшчэ няма... А так хочацца з'ехаць на санках з гары, або зарадзіць ў каго-небудзь сняжком. Нам застаецца толькі чакаць і спадзявацца.
Надышоў навагодні вечар. Перадсвяточныя клопаты амаль скончаны. Наш дом ўпрыгожвае пухнатая лясная прыгажуня, якую мы ўсе разам старанна прыбіралі. У доме лунае пах ігліцы, мандарынаў і навагодніх пачастункаў. Мы з сястрой дапамагаем маме скончыць падрыхтоўкі да святочнага вячэры. І тут мы выпадкова заўважаем за акном буйныя сняжынкі. Мы кінуліся да акна і адкрылі фортку. З вуліцы ў пакой уварваліся свежасць і холад. Першы снег, як жа мы цябе доўга чакалі!
Мы ўсе дружна пераглянуліся і, не кажучы ні слова, пачалі апранацца. Мы ўсёй сям'ёй пачалі лавіць сняжынкі. Часу прайшло зусім няшмат, а зямлю ўжо пакрываў прыстойны пласт снегу. І тут паляцелі снежкі. У нас быў бой бацькі супраць дзяцей. Бітва выйшла на славу! Стомленыя і задаволеныя мы пайшлі дадому сустракаць Новы год, а снег усё працягваў падаць укутывая зямлю чароўным покрывам.
