У гэтым годзе першым снегам стаў дробны град. Ён выпаў нечакана, у сярэдзіне дня. Я зусім выпадкова зірнуў у акно і проста збянтэжыўся. Я захоплена бегаў і скакаў па кватэры, крычаў і спяваў ад радасці. Я, вядома, разумеў, што гэты снег хутчэй за ўсё вельмі хутка растане, але радасці не было мяжы. Бегаць і гарэзаваць па лужынах, вядома, вельмі весела, але зімовыя забавы мяне прыцягваюць больш.
Я падбег да мамы, пачаў прасіцца пагуляць. Як толькі дабіўся станоўчага адказу, адразу ж пачаў збірацца. Абавязковым аксэсуарам былі пальчаткі, вельмі ўжо хацелася пагуляць у снежкі. Перш за ўсё я абвясціў ўсіх сяброў, выклікаў іх на вуліцу. Мы збіралі снег з зямлі і ляпілі снежкі. Гэта, вядома, зусім не тыя снежкі, якімі можна гуляць, але ўсё ж прыемна. Мы з захапленнем лавілі сняжынкі. Мы будавалі планы на зіму, чым зоймемся калі выпадзе больш снегу. Настрой было нейкае святочнае. Нам хацелася каб снег не спыняўся.Снег быў друзлы, пальчаткі станавіліся мокрымі, і ў выніку мы змерзлі.
Мы разышліся па хатах. Наступіў вечар, а снег усё яшчэ не спыняўся. Я не отлипал ад акна, у мяне з'явілася надзея, што першы снег не растане. Нават дрэвы ў двары пакрыліся снежным інеем. Яны проста казачна прыгожыя ў гэты час года. Нават суседскі сабака радаваўся першаму снезе, ён бегаў і куляўся ў снезе. Мы з татам на выхадных будзем рабіць шпакоўню для птушак, паедзем у гараж за маімі санкамі і ледянками.
Раніцай я падскочыў, і перш за ўсё да акна. І да майго здзіўлення, снег усё яшчэ ляжаў. Выйшаўшы на вуліцу, я адчуў лёгкае пошчыпываніе мароза на сваіх шчоках. Я зразумеў, што зіма ужо блізка. Лістота ледзь бачная з-пад снежнага дывана, лужыны пакрыліся тонкай скарыначкай, якая так прыемна храбусціць пад нагамі. Толькі тата не вельмі рады першым снезе, яму трэба памяняць гуму на машыне, мама перажывае, што зноў прыйдзецца насіць цяжкую футра і шапку.
Па вяртанні дадому, паветра трохі прагрэлася, сонейка выйшла і снег пачаў раставаць. І стала неяк сумна і крыўдна. Але я ўсё роўна з нецярпеннем буду чакаць прыходу зімы.
|
