Прагнасць з'яўляецца той рысай у характары чалавека, якая ніколькі не фарбуе яго. Прагнасць ўяўляе сабой прыхільнасць чалавека валодаць мноствам розных дабротаў і адмовай у тым, каб дзяліцца з кім-то. Гэта выяўляецца ў прысваенні сабе матэрыяльных каштоўнасцяў, жаданне валодаць большай уладай, прыкоўваць да сябе павышаную ўвагу. Для такога чалавека няма верхняй мяжы ў імкненні валодаць чым-то добрым ў гэтым жыцці.
Прагнасць заўсёды лічылася чым-то негатыўным, што не фарбуе людзей. Пры наяўнасці прагнасці мы не заўважаем навакольных нас людзей, усё робіцца на карысць сябе. Навуковыя даследаванні паказалі, што пачуццё прагнасці ўласціва кожнаму чалавеку на Зямлі.
З самага нараджэння бацькі вучылі мяне, што прагнасць не прыводзіць да чаго добрага. Гэта досыць простая ісціна, якую, на жаль, засвойваюць не ўсе людзі. У тыя імгненні, калі адчуваю жаданне аднаасобна што-то прысвоіць, то стараюся максімальна далёка адысці ад гэтага прадмета.
На сваім жыццёвым шляху я нярэдка сутыкаўся з прагнымі людзьмі. Зносіны з такімі людзьмі ніколі не прыводзіла да чаму-то добраму. Безумоўна, яны валодаюць усім, што ім патрабуецца, але ў іх адсутнічае самае галоўнае – павага з боку з родных і сяброў.
Дзеці з нараджэння чуюць ад бацькоў, што спачатку неабходна падзяліцца з імі. Вядома, яны не бяруць тое, што ім прапануюць дзеці, але ў ходзе падобнага дыялогу фармуецца ў дзіцяці добрае якасць. Менавіта з такіх невялікіх крокаў і пачынаецца барацьба з прагнасцю. Увесь падмурак добрага паводзінаў у людзей фармуецца з самага дзяцінства, таму выхаванне ў сям'і мае важнае значэнне. Бацькі на сваім прыкладзе павінны паказваць, што дзяліцца – гэта выдатна.
Мне здаецца, што кожны чалавек трохі прагны ад прыроды. Галоўнае, каб гэта пачуццё падаўлялася. Трэба разумець, калі мы з кім-то дзелімся, то і з намі пасля будуць дзяліцца. Памятаеце аб тым, што калі вы што-то адарве ад сябе, то не застанецеся голым і босым у далейшым. Наўзамен мы будзем атрымліваць значна больш, як у матэрыяльным, так і ў эмацыйным плане.
