Прыгажосць выратуе свет! (Па аповеду Р. Брэдберы «Усмешка»)
Чаму наш свет стаў такім жорсткім? Чаго не хапае людзям для поўнага шчасця? Якія нам неабходныя лекі, каб вылечыць планету ад бруду і хімічных адходаў?
На нашай планеце стала як-то няўтульна жыць. Людзі перасталі адзін аднаго проста разумець і шанаваць. Сёння складана знайсці сям'ю, у якой пануе мір і разуменне - яны - на вагу золата. Сярод народаў пануе нянавісць і злосць, точаць вайны. Чаму-то нормай становіцца тое, што бацькі п'юць і здзекуюцца над дзецьмі, ці ж наадварот размяркоўваюцца ролі. Што прывяло нас да гэтага, якая панавала паўсюдна, хаосу? А галоўнае, што нам зараз можа дапамагчы? А давайце прадставім, што нас чакае, калі мы нічога не зменім ў нашым сённяшнім свядомасці. Гэта не так і складана, варта толькі прачытаць кнігу Р.Брэдберы «Усмешка».
Перад намі 2061-ы год, у якім «горада — груды руінаў, дарогі ад бамбёжак — нібы піла, уверх-уніз, поля па начах свецяцца, радыеактыўныя». Усё проста гіне ад жудаснага гаспадарання чалавека. Мы бачым не толькі руіны горада, але і дзіўная чаргу. Людзі стаяць з самай раніцы ў ёй. Нават маленькі Том цярпліва чакае сваю чаргу. Але што менавіта яны хочуць? Не паверыце - гэта чарга жадаючых плюнуць у карціну! Яна сёння сімвалізуе мінулае, якое прынесла чалавецтву такую разруху, бруд і разгром грамадства і навакольнага прыроды.Не варта замоўчваць і аб тым, што сёння чалавецтва галадае і жыве ў глыбокай галечы. Яно пакутуе ў холадзе і антысанітарыі. Людзі амаль забыліся пра тое, як ім было добра. Ужо нараджаюцца пакалення, якія не ведалі лепшых часоў.
Якія стаяць у чарзе адчуваюць на душы нейкі свята, бо яны могуць "адпомсціць" карціне. Але ж не карціна ў гэтым вінаватая! Ды цяпер гэта ўжо не важна - галоўнае, што ёсць на чым зрушыць сваё зло. Цяпер гэта называецца святам, якіх так мала ў жыцці людзей. Яны калі-то на такім жа "прыемным" мерапрыемстве «ірвалі і палілі кнігі на плошчы, і ўсе смяяліся, дакладна п'яныя», на іншым — «шчасліўчыкі, кінуўшы жэрабя, маглі па аднаму разу долбануть машыну кувалдай». Людзі проста спаганяюць сваю злосць на невінаватых рэчах.
Засталіся, праўда, яшчэ тыя людзі, якія па-ранейшаму вераць у шчаслівы зыход падзей, яны спадзяюцца, што неўзабаве з'явіцца нейкі збаўца ў «якога душа ляжыць да прыгожага» і ўратуе іх амаль знішчаны свет. Чаму-то ніхто не хоча ўзяць на сябе адказнасць за сваю будучыню і пачаць змяняць навакольны свет. Усе проста чакаюць, што за іх хто-то гэта зробіць!
Цяпер мы апыняемся на галоўнай плошчы, якая ахоўваецца чатырма паліцэйскімі. А вось і яна! Але што гэта? «Жанчына на карціне таямніча ўсміхалася-сумна, і Тым, адказваючы на яе погляд, адчуваў, як калоціцца яго сэрца, а ў вушах быццам гучала музыка». Людзі, атрымаўшы дазвол на знішчэнне кінуліся на яе, «старой жавалі кавалкі палатна», «мужчыны рвалі іх у дробныя шматкі». Толькі адзін маленькі Том «выцягнуў руку, схапіў кавалачак лоснящегося палатна, тузануў і ўпаў». Ён уцёк дадому, прыціскаючы кавалак карціны. «Свет спаў, асветлены месяцам. А на яго далоні ляжала Ўсмешка.Ён глядзеў на яе ў белым свеце, які падаў з паўночнага неба. І ціха паўтараў пра сябе, зноў і зноў: «Ўсмешка, цудоўная ўсмешка...» Ён зачыніў вочы, і зноў у змроку перад ім Ўсмешка. Ласкавая, добрая...»
Вось, што хацеў нам данесці аўтар - менавіта прыгажосць здольная выратаваць свет!
|
| Категорія: 6-ы клас | Додано: 20.10.2017
|
| Переглядів: 918
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
