Вось і наступіў верасень. Вясёлае і цёплае лета сышло, як непрыкметны госць, яму на змену ціхай хадой прыйшла каралева восень. Пакуль яшчэ сонейка радуе нас сваім цяплом, а наперадзе яшчэ цудоўныя дзянькі «бабінага лета», але па раніцах ўжо адчуваецца дыханне восені. Трава паступова губляе летнія фарбы, набываючы залаты колер, а дрэвы паступова апранаюцца ў свае восеньскія ўборы.
Паступова восень цалкам уступае ў свае правы. Усё часцей пачынае ісці дробны, сумны дожджык. Дрэвы ўжо цалкам апранулі свае маляўнічыя ўборы. Асабліва прыгожы восеньскі змешаны лес, калі на фоне лістоты розных адценняў жоўтых і чырвоных кветак яркімі плямамі вылучаюцца вечназялёныя хвоі і елі. Толькі восень можа стварыць такое цуд!
Прырода паступова сьціхае, змаўкаюць птушыныя пошчакі, пералётныя птушкі з развітальнымі крыкамі ляцяць у даль, пакідаючы родныя месцы да вясны. Шпацыруючы ў лесе сярод трацяць лістоту дрэў, можна адчуць іх смутак. Яны нібы сумуюць аб мінулым леце і аб тым, што набліжаюцца зімовыя маразы і завірухі.
Восенню ў лесе, якое апала лісцем тут і там хаваецца шмат разнастайных грыбоў. Вакол старых пнёў і на іх павыскоквалі апенькі, крыху наводдаль у лістоце прытаіліся дарожкі валуеў. Грыбнікі высока цэняць гэтыя шчодрыя восеньскія дары. Вельмі хутка клапатлівыя гаспадыні папоўняць свае зімовыя запасы гэтымі смачнымі грыбамі.
Залатая пара заўсёды натхняла паэтаў і мастакоў. Аб восені і яе прыгажосці напісана вялікая колькасць карцін, а яшчэ больш вершаў. І па гэты дзень аўтары працягваюць апяваць у сваіх творах гэтую выдатную і ў той жа час вельмі капрызная прыгажуню.
Для мяне восень – гэта пара развітання з летам. Гэта час навявае сумныя разважанні і роздуму. Міжволі пачынаеш задумвацца аб хуткаплыннасці часу. Толькі нядаўна радаваліся цяпла і сонейка, а цяпер ад гэтага засталіся толькі прыемныя ўспаміны.
