Як прыемна прагульвацца раніцай па лясному ўзлеску, ўдыхаць непаўторныя водары лесу, прыслухоўвацца да яго голасу, назіраць за жыццём яго жыхароў! Лес не маўчыць. Ён жыве сваім дзіўным таямнічым жыццём. Каб зразумець прыроду трэба навучыцца бачыць і прыслухоўвацца. І тады адразу ж адкрыецца свет разнастайных лясных гукаў і фарбаў: напрыклад, прабяжыць, шамоцячы сухімі леташнімі лісцем, рудая прыгажуня бялку, самотна загудзе-загалосіць чмель, які выпадкова трапіў у павуцінне, прамільгне сярод галін сварлівая і імклівая сойка, хіснецца на ветры і разляціцца маленькімі парашуцікамі белы дзьмухавец.
Асабліва мне падабаецца катацца па гэтых жывапісных сцяжынках на веласіпедзе. Чаго толькі варта лясное паветра, прасякнуты пахам хвоі! Які вялікі зарад бадзёрасці, свежасці, аптымізму дораць гэтыя лясныя прагулкі!
А якое задавальненне сустрэць расвет каля возера! Прыемна адчуваць гэтую ранішнюю свежасць, цішыню і прахладу. Усе вакол як быццам схвана пад светлай маскай спакою. Люблю глядзець, як сонца паступова падымаецца з-за лесу, як пачынаецца новая раніца. Святло, рассеянае лістотай, прабіваецца скрозь дымку туману, які кружыцца над вадой. І вось сонечныя прамяні, быццам вогненныя стрэлы, прашылі сіняе неба. Сваім пяшчотным дотыкам сагналі з веек апошнія астаткі сну. Здаецца, быццам тысячы цёплых ласкавых рук цягнуцца да цябе, каб дапамагчы ўзлезці вышэй, да нечага неабсяжнага, але такога бясконца прыгожага. Хочацца лавіць гэтае мяккае, чыстае святло рукамі, каб потым дзяліцца з усімі гэтым цяплом.
Роўнядзь возера іскрыцца ад прамянёў ўзыходзячага сонца, па ёй бяжыць залацістая рабізна. Паступова лес напаўняецца жыццём. Прачынаюцца птушкі, якія паведамляюць сваімі рознагалосымі трэлямі пра пачатак новага дня. На траве і павуцінні дыяментавам россыпам блішчыць раса. Сагрэўшыся прамянямі ранішняга сонца, над водным люстэркам маленькімі верталётамі праносяцца хуткія стракозы. Хочацца ўпасць ў мокрую траву і ўдыхаць свежасць новай раніцы.
Яшчэ нейкіх паўгадзіны і жыццё па-сапраўднаму закіпіць. Чуюцца галасы людзей, смех дзяцей, якія выйшлі каб адчуць цеплыню і ласку сонца, шум рэдкіх машын, якія праязджаюць за лесам. Зусім хутка пачнецца звычайная мітусня, спешка ... А сонца тым часам канчаткова прачнулася. Паступова лес абвалакваюць духата і летняя спякота. Недзе ўнутры мяне прачынаецца нястрымнае бурлівае шчасце. Хочацца раскінуць рукі, падобна птушцы, і парыць у небе, імкнуцца да сонца. У гэтым бясконцым небывалым душэўным палёце ўвесь бяскрайні свет здаецца такім яркім, іскрыстым, натхнёным і такім блізкім, быццам на далоні.
Я з новымі сіламі вяртаюся ў свае паўсядзённае жыццё, да звычайных спраў. І дзеля таго, каб убачыць гэтую чароўнасць прыроды, пачуць голас лясной раніцы, адчуць небывалы душэўны ўздым, варта адмовіцца ад салодкага ранішняга сну, ускочыць на веласіпед і адправіцца насустрач новым уражанням і пачуццям, якія шчодра дорыць ранішні лес.
| 
