Кожнае лета я праводжу ў вёсцы ў свайго дзядулі Івана. Мы разам ходзім у лес за малінай і грыбамі. Дзядуля вучыць мяне плесці з галін прыгожыя кошыка. Аднак больш за ўсё мне падабаецца хадзіць з ім на рыбалку.
Мы рыхтуемся да гэтага сакрамэнту яшчэ з вечара. Дзядуля загадзя паказвае на старэнькай карце, куды менавіта мы пойдзем рыбачыць. У нас старанна падрыхтаваны і прадуманы маршрут.
Потым мы прыступаем да збораў. Я збіраю нам у дарогу бутэрброды, вараныя яйкі, і тэрмас з гарбатай. Дзед Іван рыхтуе вуды, паплаўкі і іншыя снасці.
Рана раніцай, калі алая зара толькі пачынае паказвацца з-за небасхілу, мы адпраўляемся ў шлях. Дарога вядзе нас па маляўнічым маршруце. Адначасна мы збіраем лекавыя травы і фатаграфуем лясных жыхароў.
Калі наперадзе пачынае виднеться рака, мы разумеем, што прыйшлі да мэты. Дзядуля знаходзіць падыходнае месца, каб раскласці рэчы. Мы сняданку бутэрбродамі і запівае іх гарбатай. Сняданак на свежым паветры мае невымоўны густ! Вакол усё шчабеча, спявае і радуецца жыцця. Кожны лісцік і кветачка дыхае добрай ранішняй свежасцю.
Нарэшце мы закідвае вуды нашы. Мне ўжо не трываецца злавіць самую вялікую рыбу! Дзядуля раіць не спяшацца, а пачакаць, пакуль рыбка сама заглотнет прынаду.
Я сяджу і чакаю, але ў мяне чаму-то не клюе ні адна рыба! Тым часам дзядуля паспявае злавіць парачку дробных рыбешек і кліча мяне паглядзець на іх. Рыбкі яшчэ зусім маленькія. Яны бязгучна раскрываюць свае раты і глядзяць на мяне вялікімі здзіўленымі вачыма.
Мне становіцца іх шкада. Бо дзе-то глыбока пад вадой іх мама зачакалася. Я прапаную дзядулі адпусціць наш ўлоў на волю. Секунда – і спасеныши хаваюцца пад воднай роўняддзю. Мы сядзім з вудамі яшчэ некаторы час, але беспаспяхова.
Неба пачынаюць зацягваць шэрыя аблокі. Дзед Іван раіць вярнуцца дадому, пакуль нас не намачыў дождж. Мы збіраемся і адпраўляемся ў зваротны шлях. У той дзень мы не злавілі ні адной рыбкі.
Дзядуля кажа, што пашанцуе ў іншы раз. Асабіста я зусім не засмучаны тым, што мы вярнуліся з пустымі рукамі. Па-мойму, наша рыбалка вельмі нават ўдалася!