Маці і дзіця - сапраўды умиляющая карціна. Убачыўшы на вуліцы, адчуваеш тую велізарную пяшчота і любоў, якую яны адчуваюць адзін да аднаго.
В. Е. Макоўскі ў сваёй карціне «Спатканне» вырашыў адлюстраваць любоў менавіта такую, трапяткую і бескарыслівую. Маці, у якой сын у чаляднік, вырашыла прыйсці і адведаць яго. Яны вельмі сумуюць адзін па аднаму. Але той шлях быў, безумоўна, вельмі складаным і доўгім. Жанчыне давялося пераадолець доўгі і изнемождающий шлях. Яна ішла з вёскі ў горад і гэты шлях быў вельмі цяжкім. Такая сітуацыя была вельмі блізкая передвижникам таго часу.
Маці аддала свайго дзіцяці на навучанне да рамеснікі, бо з-за беднасці ў іх не было ніякага іншага выйсьця. Прайшоўшы той амаль непасільны шлях, жанчына сядзіць каля свайго сына і нерухома атрымлівае асалоду ад, гледзячы на свайго сына. Яна вельмі рада бачыць свайго дзіцяці жывым і здаровым. Што яшчэ можа быць вышэйшай узнагародай для маці? Шчасце - гэта калі твой дзіця ў парадку.
Хлопчыку на выгляд каля трынаццаці гадоў. Ён бедна апрануты, ногі - босыя, а на верх старой кашулі надзеты фартух. Дзіця выконваў сваю складаную працу, але, у сувязі з прыходам маці, яму было дазволена ненадоўга адлучыцца. Па ім відаць, што праца вымотвае ўсе яго сілы, але іншага выйсця зарабляць на жыццё ў яго, хутчэй за ўсё, не прадставіцца. Хлопчык прагна есць хлеб, які прынесла яму мама. Дзіцяці некалі проста па абдымацца з самай роднай для яго жанчынай - ён моцна прагаладаўся. Хлопчык апусціў свае стомленыя вочы, поўныя тугі, нібы баяўся заплакаць.Ён так моцна стаміўся ад чорнай і пастаяннай працы, але гэтага нельга паказваць маці, каб яе не парушыць. Хоць ён яшчэ і так мл, але неўзабаве стане галоўным карміцелем для сваёй маці і не мае права проста апусціць рукі ў бяссіллі.
Маці сядзіць на старэнькім крэсле, прыціснуўшы яго руку да сваіх вуснаў. Яна атрымлівае асалоду ад кожным момантам знаходжання побач са сваёй кровиночкой. Як цяжка ёй бачыць свайго дзіцяці такім закатаваным і стомленым. Гэтая пастава паказвае тую горыч і цяжар, якія можа адчуваць мама, адчуваючы сваё бяссілле. Яна накрыла сваю галаву чорным старым хусткай, а на цела апранула патрапаны жыццём кажух. Пасля гэтага кароткага спаткання ёй яшчэ трэба будзе вельмі доўгі шлях назад дадому. Дарога зараз будзе яшчэ складаней, бо сына яна ўбачыць яшчэ не хутка, ды і сіл засталося ўжо зусім мала.
Гледзячы на гэтую душы трепещущую карціну, душа проста разрываецца ад болю і горычы. Яна не можа пакінуць абыякавым.
