Пакажыце мне чалавека, які не любіць сюрпрызы. Мне здаецца такога проста няма. Менавіта такія моманты здольныя назаўжды адкласціся ў памяці. Калі вы хочаце зрабіць чалавеку прыемнае, то лепш за ўсё прыгатуйце для яго які-небудзь сюрпрыз.
Аднойчы такое здарылася і са мной. Гэта была зіма. Мы сядзелі ў доме і, па звычаю, глядзелі што-небудзь нецікавае па тэлевізары. Было як-то сумна. У галаву не прыходзіла нічога цікавага. Увогуле, гэта быў звычайны зімовы вечар. Аднак раптам мама зайшла ў нашу з сястрой пакой і сказала апранацца. У поўным неразуменні таго, што адбываецца, мы пачалі распытваць яе куды і навошта мы ідзем. Але выразнага і зразумелага адказу мы не атрымалі. Мама пачала казаць, што мы ідзем у госці. Як? У госці? Познім вечарам? Гэта нам здалося дзіўным, ды і мама выглядала як-то загадкава.
Апрануўшыся цяплей, мы ўтрох выйшлі на вуліцу. Мама ішла наперад і мы ў здзіўленні таксама павольна, і недаверліва тупалі за ёй. Што ж здарылася? Вакол уся зямля была пакрыта белым дываном пухнатага снегу. Месячнае святло ласкава і мякка клаўся на паверхню за ўсё, што бачыў. Ён надаваў ўсім шараваты колер. Лёгкі ветрык весела гуляўся сярод галін і скідаў з іх снежныя камякі. Падчас падзення, яны гулялі іскрамі пры яркім святле месяца. Прыгожае відовішча! Цішыня наваколля проста зачароўвала. На вуліцы месцамі свяціліся вокны ў не спячых дамах. З комінаў ляцеў цеплы светлы дым.Зіма прымусіла ўсіх людзей сядзець у цёплых камінаў і атрымліваць асалоду ад адпачынкам пасля цяжкага працоўнага дня.
Але што ж нас чакала наперадзе? Раптам мама прывяла нас на найпрыгожую паляну. Тут снег ляжаў зусім не далазіць. Суцэльнае палатно роўным пластом пакрыла зямлю. Усё блішчэла і переливалось. Раптам мама нахілілася і, зьляпіў сняжок, кінула яго ў мяне. На твары свяцілася ўсмешка і радасць. Вось яно што! Маме захацелася зрабіць для нас сюрпрыз! Цяпер мы можам пацешыцца, гуляючы ў снежкі. Доўгі час працягваліся нашы гульні і мы проста гарэзавалі, атрымліваючы асалоду ад грамадствам адзін аднаго. Сняжок за сняжком прыносілі нам масу задавальнення. Пасля, мы вырашылі зляпіць вялікую снеговую бабу.Гэты занятак аказалася не менш прыемным і вясёлым. Увогуле, мы выдатна правялі час.
Прыйшоўшы дадому, мы яшчэ доўга рагаталі і дзяліліся сваімі ўражаннямі. Вось так сюрпрыз! Мама здолела падарыць нам самы цікавы і захапляльны вечар, які толькі магчыма было! Цяпер гэта ўспамін стане адным з самых яркіх!
