Што можа быць лепш, чым летнія школьныя канікулы? Вось і гэтым летам мы з мамай вырашылі адправіцца ў Крым да мора. Прыехалі мы ў маленькі пасёлак, які размясціўся ля падножжа гор. Паветра тут быў хвацкі, напоены пахам ядлоўца і хвоі. Тата сцвярджаў, што тутэйшы клімат вельмі карысны для органаў дыхання і я буду менш прастуды зімой.
Два тыдні тутэйшая надвор'е радавала нас. Цёплая марская вада лашчыла цела, а сонейка дарыла выдатны загар. Мы карысталіся паслугамі экскурсавода і наведвалі мясцовыя славутасці. Ежа была насычана дзіўнымі садавінай, гароднінай і невядомай зелянінай. Усё было вельмі смачным і карысным. Вечарам мы з татам хадзілі па пустым пляжы і любаваліся цудоўным заходам. Час няўмольна рухалася наперад, і нам трэба было хутка адпраўляцца дадому.
Дзень ад'езду надышоў. Як на зло ў гэты момант на моры пачаў бушаваць моцны вецер. Пляж апынуўся закрытым і купанье было адменена. Рабіць было няма чаго і мы з бацькам адправіліся на дзікі бераг, каб зрабіць развітальны сэлфі на фоне велізарных хваль. Мы ўжо падрыхтаваліся да ад'езду і былі апранутыя ў парадную вопратку. Таму тата кожны раз абсякаў мяне, калі я набліжаўся блізка да мора і мог трапіць пад пырскі вады. Каля вялікага валуна хвалі былі асабліва маляўнічыя, ды і прамяністае сонейка як раз выглянула з-за хмар.Мы вырашылі, што менавіта тут атрымаюцца выдатныя фатаграфіі аб нашым знаходжанні ў Крыме.
Тата і я асцярожна узлезлі на велізарны камень. Па правілах тэхнікі бяспекі (аб якой нас раней папярэдзіў інструктар) нас у такую надвор'е тут не павінна быць. Але... Сіла прыгажосці пазбавіла нас пачуцця самазахавання. Толькі мы з татам прыстроіліся на самай верхавіне валуна і выцягнулі смартфоны, як велізарная маса вады накрыла нас. Я паляцеў кулём, але хутка выявіў дно. Хваля адхлынула назад і я заўважыў побач бацькі. Страх адразу пакінуў мяне і пачуўся вясёлы смех. Смяяцца было над чым - тата быў увесь у зялёнай ціне і нагадваў вадзянога.Бацька таксама засмяяўся і стаў здымаць з мяне прыліплыя багавінне. Мы весела рагаталі адразу забыўшыся пра толькі што мінулай небяспекі.
Мы папляліся да домікаў для адпачынку, каб тэрмінова пераапрануцца ў больш або меней ніштавата вопратку. Гэты небяспечны і смешны выпадак абмяркоўваўся ў аўтобусе і нават у цягніку. Варта нам паглядзець адзін на аднаго, як мы ўспаміналі зялёных пачвар і зноў заліваліся смехам. Мама ўспрыняла гэта больш сур'ёзна і насварылася папу за легкадумнасць.
