Вайна... Якія жудасныя думкі наводзіць гэта слова. Яно прасякнута смерцю, страхам, расчараваннем, шчымлівай боль мацярынскага сэрца. Няма на свеце такой сям'і, якую не закранула вайна, пакінуўшы сумны след у гісторыі нашай дзяржавы. Перамога дасталася нашым салдатам занадта дарагой цаной. Многія з іх ахвяравалі ўласным жыццём, каб забяспечыць нам мірнае неба над галавой. У маёй сям'і, таксама ёсць чалавек, які прайшоў увесь шлях вайны ад яе пачатку да пераможнага канца. Як вы ўжо здагадаліся, гэта мой прадзед.На вялікі жаль, ён ужо пайшоў з жыцця, пакінуўшы нам толькі светлыя ўспаміны аб ім.
Звалі яго Сямён Уладзіміравіч. На пачатак ваенных дзеянняў, у 1941 годзе ён толькі паступіў у войска. Маладому, сімпатычным хлопцу, наканавана было сутыкнуцца з тым жахам, які адбываўся на працягу некалькіх гадоў. Складана толькі ўявіць, якія пачуцці ён адчуваў у той момант, калі яму паведамілі, што ён адправіцца на фронт бараніць сваю радзіму ад фашысцкіх захопнікаў. Вядома, як сапраўдны мужчына, ён прыняў гэтую вестку з годнасцю, адпраўляючыся на перадавую. Па шчаслівай выпадковасці, ён трапіў у танкавую дывізію.Памятаю, як доўгімі зімовымі вечарамі, ён мог гадзінамі захоплена расказваць аб часе мінулых гадоў. Толькі дзякуючы яму, я зразумеў, які сапраўды адчуваў страх кожны чалавек, які жыў у ваенныя гады.
Адной з яго любімых гісторый, быў бой пад Сталінградам, пасля якога ён атрымаў сур'ёзнае раненне і трапіў у медыцынскі шпіталь. Кожнае яго слова было прасякнута болем страты блізкіх аднапалчан і ў той жа час вялікім шчасцем, бо ён адзін з не шматлікіх салдат, якім удалося захаваць сабе жыццё. Патрапіўшы ў шпіталь, ён там пазнаёміўся з маладой медсястрой, якая кожны дзень прыходзіла перавязваць яго рану. Сімпатычная дзяўчынка, у якой гарэлі вочы надзеяй, у наступстве стала яго жонкай.Я ўпэўнены, што толькі дзякуючы іх кахання, прадзед дайшоў да Берліна, паказаўшы усімі свеце моц Савецкага Саюза. Франтавыя лісты прасякнутыя любоўю і надзеяй, на больш хуткае спыненне вайны ўсялялі ў Сямёна Уладзіміравіча надзею.
Пасля заканчэння вайны яны пажаніліся. Так пачалася гісторыя нашай сям'і, на чале якой быў худзенькі дзядок. За ўсё сваё жыццё ён пабачыў шмат болю і расчаравання, але ўсё ж з годнасцю прайшоў яе. Цяпер іх ужо няма ў жывых, пакінуўшы для нас свае ордэны і ўзнагароды, а так жа фатаграфіі з тых гадоў.
|
