Сёння мы разгледзім антыпод вобраза Дуброўскага. У аповесці ім выступае Троекуров - багаты пан з старажытнай сям'і памешчыкаў. Гэты герой напоўнены негатыўнымі бакамі. Ён мае дастаткова вялікія запасы багацця, «сувязі давалі яму вялікую вагу ў губернях, дзе знаходзілася яго маёнтак». Троекуров атрымліваў усё, што яму хацелася, бо ён лічыў, што мае ўладу над усімі і ўсім. Навакольныя стараліся дагадзіць яму ва ўсім. Яны гатовыя былі яму цалаваць ногі, толькі б ён праявіў да іх сваю міласць. «Суседзі рады былі дагаджаць найменшым яго прыхамацяў».Усе навакольныя чыноўнікі баяліся яго і «трапяталі пры яго імя». Троекуров проста акружаны крывадушнымі прыслужнікамі, але гэта яго вельмі нават радуе і задавальняе.
Троекуров прывык да пакоры яго служачых. Але ўсё ж быў адзін чалавек, які мог супрацьстаяць яму і вядома ж гэта быў А. Г. Дуброўскі. Ён у аповесці з'яўляецца увасабленнем пазітыўных рысаў характару, а вось Сапега наадварот праяўляе самыя негатыўныя. Ясная справа, што аўтар супрацьпастаўляе гэтых двух герояў. Але як бы там ні было, Кірыла Пятровіч усё ж паважаў Дуброўскага. Яму было не звыкла, што хто-то адважваецца ісці супраць яго, але менавіта гэта і прыцягвала да сябе яго ўвагу, бо гэта паказвае моцную волю і мужнасць.Але пры найменшым канфлікце Троекуров вымещает на Дубровском ўсю сваю агрэсію і абурэньне. Не гледзячы ні на што Сапега даў «поўную волю ўсім парывам палкага свайго нораву» і незаконна пазбавіў свайго суперніка маёнтка. Ён паказаў усю гнилостность свайго характару і вызваліў усе свае негатыўныя бакі.
Сваіх дваровых Троекуров не шкадаваў зусім. Ён адыгрываўся на іх за самыя найменшыя правіннасці або недаробкі. Ды і прыгонным даставалася не менш. Сапега лічыў, што чым больш яго баяцца, тым лепш. Менавіта деспотичность адрознівала яго ад іншых памешчыкаў. Але, як ні дзіўна, і яго падначаленыя пачалі пераймаць у свайго гаспадара манеру зносін. Яны стараліся зрывацца на тых, хто быў хоць крышачку слабейшыя або бядней. Проста яны паказвалі свой нізкі аўтарытэт не за кошт учынкаў, а за кошт прыніжэньня іншых.
Троекуров не губляў магчымасці нават паздзекавацца над сваімі гасцямі: адных ён умудрыўся пасадзіць на калёсы, якую запрэглі мядзведзямі, іншых зачыніў у пакой з дзікім мядзведзем. Ён усімі магчымымі спосабамі паказваў сваё бескультур'е і перавагу, прымушаючы ўсіх дрыжаць ад страху.
Аўтар паказвае нам глыбіню супрацьлегласцяў сваіх герояў і дазваляе кожнаму зрабіць свой асабісты выбар.
