Вобраз Уладзіміра Дуброўскага ў аднайменнай аповесці А.С. Пушкіна
Першапачаткова Уладзімір падасца маладым пястуном лёсу. Жыццё маладога афіцэра - свята, дні ён праводзіць у бясьпецы, марнуючы на забавы. Будучыня яго не хвалявала, грошы бацькі ён папросту транжырыць, прайграючы ў карты. Пры гэтым і не падазраючы, што бацька ўсе свае сродкі адпраўляў сыну ў Пецярбург, каб той жыў годна яго дваранскага звання. Чым можа быць цікавы такі персанаж? Але ўсё мяняецца пасля вестак аб бядзе: бацька пазбаўляецца маёнтка і памірае.
Малады Дуброўскі едзе ў родны край. У яго не было блізкіх адносін з бацькам, але ён яго любіў і шанаваў сваім маёнткам. Тут ён сутыкнуўся з жорсткай несправядлівасцю, калі былы сябар з-за сваркі, выкарыстоўваючы карумпаваныя сувязі, забірае бацькава маёнтак і даводзіць яго да смерці.
Уладзімір хоча адпомсціць вінаватаму няшчасцяў, самому ўплывоваму памешчыку Троекурову. Ён спальвае родную хату разам з загаднымі, станавіцца на шлях разбою і прадумвае план помсты. Ці мае рацыю Уладзімір, кіруючыся прагай помсты? Злачынца ці ён, становячыся навальніцай усіх багатых дваран, разбойнікам з вялікай дарогі? Я лічу, што ён высакародны разбойнік. Бо шмат абставінаў паўплывала на яго выбар. Па-першае, ён не хацеў спальваць чыноўнікаў, слуга Архіп яго не паслухаўся. Па-другое, прыгоннае права таго часу рабіла сялян рабамі памешчыкаў. Бацька Уладзіміра ставіўся да сваіх людзей добра, а пасля суда вёска павінна была перайсці да беспрынцыповасці Троекурову. Таму Уладзімір лічыў сябе ў адказе за сваіх людзей, і стаў іх правадыром. Хоць ён і выбраў разбойніцкую жыццё,тым самым ён дапамагаў бедным сялянам у іх цяжкай жыцця і рабаваў толькі тых памешчыкаў, якія жорстка ставіліся да сваіх прыгонным.
Смеласці і рашучасці яго можна пазайздросціць, не страшны яму самы важны чалавек у горадзе. Ён задумвае план, як прабрацца ў дом свайго крыўдзіцеля пад выглядам настаўніка французскай мовы, і плануе спаліць яго дом.
Але яшчэ адзін паварот у лёсе раскрывае ў Дуброўскім новыя якасці. Дачка яго заклятага ворага Марыя запала ў яго сэрца. На прыкладзе адносін Марыі і Уладзіміра, пераконваемся, што каханне здольная вылечваць. Дзеля яе ён гатовы на ўсё, нават дараваць і забыць пра свае планы помсты. Марыя гатовая з'ехаць з Уладзімірам за мяжу, абы быць побач з каханым.
Але відаць лёс не хоча быць добразычлівай да героям, не наканавана ім быць разам. Дуброўскі спазняецца на вянчанне. Ён захоплівае карэту з маладымі, але Маша адмаўляецца пайсці з ім. Чаму? Маша і Уладзімір жывуць у 20-х гадах 19 стагоддзя. Вянчанне лічыцца святым сакрамэнтам, і Маша не магла парушыць дадзены зарок перад Богам. Ёй даводзіцца застацца з мужам-старым і быць яму дакладнай.
Чытаючы аповесць, міжволі суперажываеш герою і спадзяешся на шчаслівы канец. На маю думку, Уладзімір варты шчасця. Ён не гатовы падпарадкоўвацца абставінам, змагаецца за справядлівасць хоць і крымінальным спосабам.
Твор «Уладзімір Дуброўскі» выдадзена пасля смерці А.С. Пушкіна. А бо, гэтая аповесць магла быць паўнавартасным раманам. Гісторыя Уладзіміра і Марыі не дапісаў, і мела б іх любоў працяг, мы цяпер можам толькі здагадвацца.
