Вось і прыйшла восень, хоць сонца часам прыгравае па-летняму, але ўжо адчуваецца наступ вялікіх пераменаў вакол. Неба па-ранейшаму чыстае і бясхмарнае, затое вецер ужо не так прыязна лашчыць, ён усё часцей кідае рэзкімі парывамі ападае лісце ў твар. Сярод яркай зеляніны сталі сустракацца самыя розныя адценні - ад жоўтых да цёмна-чырвоных. Хутка яны ўсе пачнуць ападаць і засцілаць дывановымі дарожкамі сцяжынкі паміж дрэў, пералятаць на дарогі, прыліпаць да адзення.
Птушкі цяпер збіраюцца ў стаі і рыхтуюцца шукаць свой другі дом, дзе-то далёка ў цёплых краях. Яны узбуджана пераклікаюцца, ціўкаюць адусюль. Нам будзе вельмі не хапаць іх вясёлага настрою ўсю доўгую зіму.
Восеньскія дажджы яшчэ не пачаліся, але зрэдку праносяцца шэрыя хмары з кароткачасовым ліўнем, пакідаючы хутка высыхаюць пад гарачым сонцам дробныя лужыны. І раніцай ужо стала не так цёпла, як раней, нават зябка і трохі сумна.
Уся прырода як быццам развітваецца перад доўгім сном зімы, раскрашивая яркай палітрай кожны кусцік, кожнае дрэўца. Гэта падобна на казачныя дэкарацыі, усё вакол такое новае і незабыўнае! Хочацца хадзіць гадзінамі і збіраць хупавыя лісце з добра бачнымі прожылкамі ў вялікія бярэмі, складаючы потым у калекцыю на памяць.
Так лета становіцца мякчэй і больш задуменнай, чым раней, не спяшаючыся саступаючы дарогу новага сезона паўночных вятроў і калючых замаразкаў. Цеплалюбівыя матылькі і жучкі ўжо не ходзяць вакол, а хаваюцца ў свае схованкі для зімоўкі. Іх усё радзей можна сустрэць, і цяпер яны здаюцца незвычайна соннымі і медлительными.
Але перш чым холад ўступіць у свае правы, і знікнуць усе фарбы, мы з нецярпеннем чакаем аксамітнага сезону і апошняга сюрпрызу - бабінага лета. Яно як мяжа паміж цяплом і холадам, напоўнена калейдаскопам душэўных адчуванняў, творчых парываў і імкнення да адзіноты. Тут і яркасць лета, і мяккая задуменнасць восені і раптоўныя парывы надыходзячай зімы...
Мы ўсё часцей імкнемся ўвабраць апошнія прамяні, каб назапасіць іх пабольш, захаваць у глыбіні сябе да наступнага гарачага лета. І зноў і зноў ціха дзякуем пра сябе прыроду, за такое шчасце проста быць і адчуваць усё гэта.
