Вось і заканчваецца дзень... Я ўжо паспела выканаць усе школьныя заданні і дапамагла маме па хаце. І цяпер ўтульна ўладкавалася ў любімым крэсле каля акенца ў чаканні вячэры. Як прыгожыя зімовыя вечары. Нават змярканне не здольныя схаваць усе хараство прыроды.
Побач з нашымі вокнамі расце бяроза. Як і ўсе дрэвы, восенню яна страціла амаль усю лістоту, толькі некалькі жоўта-карычневых лісточкаў якім-то цудам яшчэ трымаліся на галінах. На галінах беласнежнай прыгажуні ляжыць снег, клапатліва укрывающий яе ад марозу. У промнях заходзячага сонца ён гуляе ўсімі колерамі вясёлкі і становіцца падобны на россып каштоўных камянёў.
Унізе ля пад'езда сядзіць шчанюк. Сняжынкі, падпарадкоўваючыся парывам лёгкага ветрыку, кружаць каля яго і лёгенька кладуцца на яго мыску і вушкі. Шчанюк ад гэтага пацешна фыркае, спрабуе адагнаць назойлівых белых мух лапамі і звонка брэша.
У двары гарэзаваць дзятва. Вось з горкі імчацца санкі і перакульваюцца з гучным смехам у гурбу, побач лётаюць снежкі, а крыху наводдаль хто-то зляпіў цудоўнага снегавіка, замест носа яму прымайстравалі хваёвую шышку, а замест шапкі примостили нейкую старую рондаль.
Цудоўны вечар! Вецер верш, з неба буйнымі шматкамі павольна пачаў падаць снег. Радасці дзяцей няма мяжы! Усе пакідалі свае гульні і прыняліся лавіць сняжынкі.
Скрозь шкло чую рыпенне снегу. Гэты гук пераносіць мяне ў дзяцінства. Я адразу ўспамінаю, як тата вёз мяне на санках. Тады пад яго нагамі таксама звонка храбусцеў снег... З-за снежнай заслоны выйшла дзяўчынка. Шчанюк радасна падбег да яе. Яна ўзяла яго на рукі і паспяшалася назад. Шчанюк, напэўна, уцёк ад гаспадыні на прагулцы, а цяпер дзяўчынка яго адшукала і панесла дадому.
Як зачароўваюць, якія ляцяць з неба сняжынкі! Пасля вячэры я дапамагу маме і зноў вярнуся ў сваё крэсла любавацца зачараваннем зімовай пары.
