Для кожнага чалавека важны яго дом, месца, дзе ён жыве, паветра якім дыхае, людзі, якія яго атачаюць - усё, што ён чуе і бачыць вакол сябе. Вось аб гэтым-то мне і хацелася б сёння расказаць.
Мая сям'я жыве ў вельмі маляўнічым месцы, на ўскраіне буйнога мегаполіса, недалёка ад ракі Камы. Цывілізацыя тут сустракаецца з прыродай: гарадскі пейзаж суседнічае з спевам пеўняў і шумам лесу, з буянствам зеляніны за акном у летнюю пару і карцінамі з чароўнай казкі ў сцюжу. Наш дом стаіць амаль на ўскрайку сасновага бору, плаўна пераходзіць у бязмежную Ўральскую тайгу. А выгляд з акна проста зачароўвае.
Кожную раніцу мы любуемся садамі, у сьне пад беласнежным коўдрай зімой і расцвітаюць вясной і летам. Яны асабліва прыгожыя восенню, апранутыя ва ўбор з залатых і чырвоных лісця.
А ніжэй расьсьцілаюцца бясконцыя лугі, заснежаныя ў халодную пару і грае яркімі фарбамі ў іншыя поры года. У адкрытае акно па раніцах чуваць шум лесу, якія спяваюць птушак і стрекочущих конікаў. Ветрык даносіць пахі кветак і траў. А перад дажджом паветра напаўняецца п'янлівым водарам сасновага бору.
Але асабліва зачароўвае рака, зіготкая на сонца і што цямнее ў непагадзь. Жывапісныя рассветы і закаты над ёй - гэта відовішча, якое годна пэндзля мастака, i на якую хочацца глядзець бясконца.
Нашы госці заўсёды захапляюцца выглядам на Каму, якія адкрываюцца з нашага акна.
«Там гарачым хлебам пахне ў хаце нашым,
І бяжыць кудысьці пад гарой рака ...", - гэтыя словы з песні апісваюць наша жыццё.
Але не толькі прырода лашчыць наш погляд. Я люблю глядзець на агні вялікага горада, якія кожны вечар запальваюцца на процілеглым беразе, яны зіхацяць рознакаляровымі агнямі да самай лініі гарызонту. Па воднай роўнядзі плывуць белыя караблі, па мосце спяшаюцца кудысьці цягніка, гудуць, перагаворваюцца адзін з адным.
А пад самым акном смяюцца мае сябры, радуе вока дагледжаны гарадской двор, вабіць пагуляць спартыўная пляцоўка.
Я вельмі люблю сваю малую Радзіму і ня прамяняю месца, у якім жыву, ні на якое іншае.
