Сачыненне на тэму «Зімовы выгляд з акна», 6-й клас
Усе ўрокі зробленыя. Пакуль мама гатуе вячэру, я присаживаюсь на крэсла каля акна. Перада мной адкрываецца надзвычайны студзеньскі пейзаж. Насталая цемра яшчэ не зусім зацямніла нерукотворное тварэнне прыроды.
Побач з маім домам раскінулася бярозка. Яе галіны дастаюць да нашага акенца. Яна страціла свой зялёны ўбор і толькі некалькі бурых лісточкаў трымцяць пад подыхам ветру. Ствол бярозы і яе галінкі зацярушаны кристалликами снегу, які іскрыцца пад бляклым святлом вулічнага ліхтара. Пад дрэвам прыстроіліся кім-то позабытая сабачка, зусім яшчэ шчанюк. Шматкі снегу падаюць на яе лапкі і спінку. Яна імкнецца іх злавіць ружовай пашчай і нават брэша на іх. Выходзіць чалавек і сабака кідаецца яму на сустрэчу. Абодва сыходзяць у цёплы пад'езд. Заигравшаяся дзятва ганяе па штучнаму коўзанцы шайбу.Раздаецца гучны і заразлівы смех як толькі хто-небудзь з гульцоў падае на лёд. Дзве дзяўчынкі сканчаюць ляпіць вялікага снегавіка. Вось і апошні штрых - у яго верхнюю частку ўстаўляецца морква і вочы-вугольчыкі. Застаецца толькі дарабіць рот і надзець на галаву вядзерца. Нават дарослым падабаецца гэты зімовы вечар. Высокія хлопцы і дзяўчаты вырашылі падурэць і сталі кідацца снежкамі. Шчокі ў іх пачырванелі, а асобы ззяюць ўсмешкамі.
Ах, як прыгожа! Снег пайшоў суцэльнай сцяной і ўсё зазбіраўся дадому. Людзям даводзіцца прабірацца праз свежыя гурбы. Сняжынкі такія буйныя, што дзеці сталі лавіць іх, разглядаць і паказваць адзін аднаму. Хутка і іх клічуць дадому. Двор становіцца пустым і першародным. Сляды тут жа замятае спрытнюга, завіруха. Усе змешваецца і зусім цямнее. Я приподнимаюсь з крэсла...
Вуха ўлоўлівае рыпанне крокаў. Уважліва вглядываюсь ў мдлу і бачу запозненага суседа, які вязе на саначках маленькую дачку. Побач з ім крочыць яго закручана ў кажушок жонка. Відаць яны ідуць ад гасцей, дзе адзначалі свята і трапілі ў непагадзь. Яны доўга отряхиваются перад дзвярыма ад липучего, ўсюдыіснага снегу і хаваюцца ў доме. Усё! Вакол больш няма нікога...
Як чароўна прыгожы выгляд з майго акна! Я вельмі часта любуюся ім у вольны час. Тут мама кліча да вячэры, і я пакідаю сваё месца назірання. Тата далучаецца да нас і распавядае аб сённяшнім праведзеным ім дне. Мы дружна абмяркоўваем нашыя справы і весела смяемся над жартамі. Але я яшчэ пад уражаннем выгляду з акна. Перад сном абавязкова яшчэ раз усядусь там і аддамся зачараванню зімовай пары на нашым двары.
