Нарэшце прыйшла зіма, выдатнае час года. І хутка ў нас у школе пачнуцца зімовыя канікулы. Снегу ў гэтым годзе выпала шмат, што не можа не радаваць, так як ужо можна катацца на санках. У нас за домам ёсць возера, а за ім ёсць вялікая горка дзе збіраецца шмат дзяцей і дарослых, каб спусціцца з яе на санках. І я з маімі сябрамі не выключэнне, мы таксама там катаемся. А яшчэ я люблю катацца на каньках, мне іх падарылі мама з татам. Хоць у нас і ёсць возера, але я люблю хадзіць на каток, там і лёд раўней, і кафэ побач дзе можна перакусіць і пагрэцца.Тым больш там канькі даюць у пракат, бо не ва ўсіх маіх сяброў яны ёсць.
Кожную зіму мы ўсёй сем'яў ездзім адпачываць на горналыжны курорт. Вось і наступіў дзень ад'езду, усе бегаюць па хаце і правяраюць, ці ўзялі яны з сабой усё неабходнае. Тут і пачынаецца маё прыгода. Калі мы прыехалі на аўтастанцыю тата доўга шукаў квіткі, мы ўжо пачалі думаць, што мы іх забыліся дома, але яны апынуліся ў мамінай сумцы, дзе заўсёды шмат усялякіх рэчаў, таму квіткі там і згубіліся. Пасля мы селі ў аўтобус, у нас праверылі квіткі і нарэшце-то мы паехалі. У аўтобусе мы ехалі вельмі доўга, выязджалі мы раніцай, а прыехалі ўжо пад вечар.Потым нас пасялілі ў наш домік, пасля доўгай дарогі ўсе стаміліся так, што ў гэты дзень ніякіх мерапрыемстваў не было, акрамя таго, што мы схадзілі ў кафэ павячэралі. Там тата купіў нам трохі прысмакаў і мы пайшлі спаць.
На наступны дзень пасля сняданку мы пайшлі катацца на лыжах. Людзей на лыжных трасах было вельмі шмат, усе спускаліся з горак, хто на лыжах, хто на сноўбордзе, а маленькія дзеці каталіся на санках. А яшчэ мне спадабалася падымацца на гарналыжным пад'ёмніку. У абед мы зайшлі ў кафэ, каб перакусіць і крыху сагрэцца, тата замовіў вялікую піцу і малочныя кактэйлі, усё было вельмі смачнае. Так і прайшоў увесь дзень, а бліжэй да вечара мы пачалі гуляць у снежкі і зляпілі снегавіка - было вельмі весела.
На другі дзень мы ўсе пайшлі на экскурсію, з намі быў экскурсавод які нам паказваў і распавядаў шмат цікавых падзей з гісторыі гэтых месцаў. Таксама мы купілі трохі сувеніраў ў мясцовых жыхароў, каб засталася памяць пра паездку.
