Усім прывітанне! Вось усе пішуць там рознага роду сачыненні, апавяданні. Але, праўда, аб кім-то. А я вырашыла ўсім расказаць аб сабе. Такім чынам.
Я Юля Іванова. Нарадзілася і жыву ў горадзе Новоозерске. На дадзены момант мне трынаццаць гадоў, і я перайшла ў сёмы клас. Сям'я ў мяне не вельмі ўжо вялікая. Мама, тата, старэйшы брат, дзядуля, бабуля і ўсімі любімы сабака па мянушцы Лорд. Для агульнай карціны раскажу па некалькі слоў аб кожным з нашага сямейства. Пачну, мабыць, з сябе.
Я непаседлівая, дапытлівая, рудавалосая дзяўчынка з вялікімі карымі вачыма. Мне вельмі падабаецца ганяць з хлапчукамі ў двары мяч, ладзіць разнастайныя забавы, віктарыны. У мяне мноства сяброў, як хлопчыкаў, так і дзяўчынак. З ранняга дзяцінства я заўсёды адпраўлялася гуляць з братам, ён старэйшы за мяне на пяць гадоў. Я заўсёды ўмела пастаяць за сябе, бегала усюды з пацанамі, па дрэвах лазіла. З узростам я натуральна памянялася, але ў маім асяроддзі да гэтага часу дамінуюць хлапчукі. Гэтак жа я займаюся плаваннем, стральбой і тэнісам.З вышэй выкладзенага самі разумееце, што вольнага часу ў мяне амаль няма, а значыць, і часу на глупства таксама. Але ўсё-ткі бываюць моманты, калі так хочацца пабыць трошкі, самую кропельку адной.
Мой тата Іваноў Іван Іванавіч кіраўнік прыватнай кампаніі. Яму сорак пяць гадоў, і ён вельмі шмат чаго ў жыцці дабіўся. Выхадных у татачкі амаль няма, ён увесь час у раз'ездах, камандзіроўках. Але калі час усё-такі выпадае, то тата заўсёды возіць нас на адпачынак. Гэта можа быць як мора, так і простая рэчка, санаторый або банальная дача. Самае галоўнае, што мы ўсе разам.
Мая мама Іванова Ірына Пятроўна працуе выхавальнікам у дзіцячым садзе. Яна вельмі любіць сваіх выхаванцаў. Ведае і памятае абсалютна ўсіх па імёнах. Мама вельмі добрая, спагадлівая, працавітая і наогул самая лепшая на свеце.
Брацік мой Іваноў Андрэй Іванавіч. Вучыцца ў вышэйшай школе паліцыі. Ён прыгожы, выхаваны і вельмі разумны. Не гледзячы на тое, што мы з ім вельмі часта сварымся, я вельмі яго люблю.
Бабуля з дзядулем гэта абярэгі нашага хатняга ачага. Яны ўжо пажылыя, вельмі мудрыя і выхаваныя людзі. Да іх у любую хвіліну можна звярнуцца за дапамогай або саветам, паплакацца або падзяліцца радасцю. Мае любімыя заўсёды побач. Вось такі я ўдачлівы чалавек. Дай бог кожнаму такіх родных.
