Даўно марыў Косця пра перочинном ножичке, прасіў бацькоў купіць яму гэты інструмент, але тыя катэгарычна адмаўляліся выканаць яго просьбу - малы яшчэ. Ішоў час, і хлопчык стаў забываць аб сваёй мары. Прайшло шмат часу, пасталеў хлопец і перайшоў у сёмы клас. Стаў ён сур'ёзным і стаў добра вучыцца, дапамагаў бацьку з маці.
Прыйшла зіма і наступіла чарговае дзень нараджэнне Косткі. Бацькі прыйшлі з працы крыху раней і арганізавалі свята ў гонар імянінніка ў коле сяброў. Было шмат падарункаў, але хлопец сумна паглядзеў на іх і прайшоў у свой пакой. Неўзабаве госці разышліся і ў спальню зайшоў тата. Ён паглядзеў сыну ў вочы і выцягнуў з кішэні новенькі складаны ножык. Радасці Косці небыло перадаць. Ножык зіхацеў бліскучымі, вострымі лёзамі і лёгка змяшчаўся ў руцэ. Бацька папярэдзіў, што гэта інструмент для вырабаў, а не для пястоты. Канстанцін пакляўся берагчы яго і нікому не даваць.
Некалькі дзён Косця любаваўся падарункам і ўсё ж такі вырашыў аднесці яго ў школу і пахваліцца перад аднакласнікамі. Усе са здзіўленнем разглядалі падарунак і любаваліся яго мініяцюрнасцю. Кожнаму хацелася праверыць ножык у справе і той вытрымаў усе выпрабаванні. Тады хлапчукі сталі прасіць у Косці абмяняць ножык на іншыя рэчы, але Косця патлумачыў, што гэта падарунак бацькоў, а падарункі мене не падлягаюць. Яшчэ доўга дзятва з зайздрасцю цікавілася інструментам, але на ўсе прапановы былі адмецены ў бок.
Косця вяртаўся дадому з школы адзін. І тут ён убачыў жудасную карціну - яго аднакласнік па паралельным класе Сяргей трымаў у руках сімпатычную птушачку. Мала таго, да яе лапкам была приторочена тоўстая нітка. Косця падышоў да Сержыку і спытаў мэта яго такога паводзінаў. Той адказаў, што снягір спрабуе паляцець, а ланцужок перашкаджае яму зрабіць гэта. Прыгожая птушка з чырвонай грудкай цяжка дыхала і, відавочна, хацела піць - яе клювик сутаргава адкрываўся і закрываўся. Гэта было вынікам доўгіх палётаў і пакут. Кат то адпускаў снегіра, то зноў прыцягваў яго да сябе.Косцю стала шкада птушачку і ён прапанаваў абмяняць яе на запаветны ножык. Птушка з апошніх сіл вспорхнула і была такой. Сяргей узрадаваўся нечаканай поспеху і сышоў.
Дадому Косця пайшоў дадому без настрою ў чаканні дакораў бацькі, але той толькі пахваліў яго за ўчынак і паабяцаў выправіць сітуацыю. Вечарам Косця любаваўся ўжо іншым ножыкам, а папа заявіў: "Сын! Я ганаруся табой!".