Калі мяне просяць апісаць аднаго і пытаюцца пра тое, які ён, мне нязменна хочацца адказаць, што мой сябар — самы лепшы. Хіба гэтага недастаткова?
Але няма, дарослым хочацца дэталяў. І тады я вымушаны казаць, што ён разумны, прыстойны, сумленны і ніколі не падвядзе мяне і выбавіць у любой сітуацыі. Бо ён — мой сябар. Думаеце гэтых апісанняў хапае? Вядома, зноў няма. Здаецца, што дарослыя яшчэ больш палохаюцца таго, што гэты самы сябар такі добры. Бо ёсць прыказка: скажы мне хто твой сябар і я скажу табе хто ты. Напэўна, таму мама думае, што ўжо ў мяне дакладна не можа быць такога сябра.
Бо я поўная супрацьлегласць яму. Я магу паабяцаць і забыцца зрабіць, сказаць, што ў школе ўсё нармальна, а на самай справе ў дзённіку мець заўвагу і гэтак далей. Напэўна, таму мама просіць мяне пазнаёміць яе з гэтым цудоўным хлопчыкам.
Але, на жаль, я не магу гэтага зрабіць. Бо ў мяне няма такога цудоўнага сябра. Ды і якога-то б ні было сябра ў мяне таксама няма. У школе і ў класе мяне як быццам не заўважаюць. А сказаць пра гэта маме я не хачу, бо яна будзе жудасна перажываць.
Таму я скажу ёй, што мой сябар — высокі светлавалосы хлопчык з вельмі кемнасьць выразам твару і прыгожай гарэзлівай усмешкай. Ён вельмі чистоплотен і апрануты ў прыгожыя і модныя рэчы. На яго заўсёды звяртаюць увагу дзяўчынкі, але ён абыходзіць іх бокам і шануе толькі мужчынскую дружбу. Нам заўсёды ёсць аб чым пагаварыць і мы не разлі вада.
Вось так я апішу маме свайго сябра, а на пытанне чаму ён не прыходзіць да мяне ў госці спашлюся на тое, што ён вельмі заняты, так як ходзіць у гурток. І мама мне паверыць. Бо яна ж мая мама.
